Sommige dingen zijn zo lang geleden, dat je vergeet dat ze er zijn en eigenlijk gewoon op de loer liggen om toe te slaan.

Vorige week woensdag, zo tegen de avond aan had Luc zich wat zenuwachtig gemaakt. Een opbouw in twee dagen in plaats van drie is voor de anderen best haalbaar, maar voor hem is het gewoon een dag minder.

Op donderdagmorgen, toen ik beneden kwam, vertelde hij dat hij die morgen bij het opstaan even had gedacht dat Ménière weer de kop opstak, maar de draaierigheid was al even snel verdwenen als ze was opgekomen.

We dachten er niet meer aan, tot zaterdagnamiddag. Toen kwam het, zo rond twee uur, ineens in alle hevigheid opzetten.

We zochten de medicijnen die hij altijd in voorraad had gehad. Hij heeft ze niet genomen. Ze waren al vervallen sedert juli 2008.

We vreesden even dat we op zondagavond niet zouden kunnen gaan afbouwen, maar dat is buiten Luc gerekend. Hij draaide niet meer, zei hij. Maar hij had enkel een paar beschuiten gegeten en ik zag het niet goed zitten.

Maar soit, hij vertrok, zo bleek als een plattekeis. En alles ging goed.

Al bij al was het nog geen zware aanval maar het was wel schrikken en dat na bijna elf jaar.

Luc en zenuwachtig? Dat komt haast niet voor en het is alvast geen goede combinatie.