Zoek
In 2010 ergens had ik contact met de mensen van het toenmalige: “Man bijt Hond”. Er is niets van in huis gekomen omdat het mij tegenstak. Ze vroegen mensen naar hun herinneringen in een onderdeel dat “Memorielaan” heette, maar ze vervormden die herinneringen zo dat die beter in hun afgrijselijke straatje pasten.
Ik beschreef het gedetailleerd maar beveiligde het logje. Het was te herkenbaar en veel te persoonlijk. Ik las het nu na. Soms laat het vergaan van de jaren wel een iets lossere houding toe, maar niet in dit geval. Ik kan het oorspronkelijke logje wel censureren maar dat is ook de bedoeling niet.
Wat stak er mij dan zo tegen? Ze wilden de dood van Jan, waar ik maar een vleug van herinnering aan heb -ik was net vijf- inbrengen in een relaas van toen ik twaalf was want, vonden zij van “Man bijt Hond”, dat was zóó mooi”!?
Ik gruwde toen ik het hoorde. Ik schreef hier nog niet zo lang geleden hoe ik al “dat moois” had ervaren.
Meer en meer valt het me op dat zeer trieste verhalen door anderen als mooi worden omschreven.
Wat mensen zo mooi vinden aan het verdriet en de pijn van een ander, ik snap het niet. Het leven van anderen is geen bleitfilm.
Matroos Beek
Een collega van mij werd ook ooit ‘gevolgd’ door Man Bijt Hond. Ook zij hield er een nare smaak aan over. Alles werd in scène gezet en veranderd tot het in HUN plaatje paste. Men wou inderdaad emoties tonen waar het publiek op kikt. En helaas is dat de misère van een ander.
Mijn vader zaliger zei altijd ‘wees blij dat men kwaad over je spreek of je negeert…. dat betekent dat het nog goed met je gaat. De dag dat men alleen maar goed over je spreekt – of over jou weent – dan is het gedaan met je of gaat het heel slecht.’
Hij had gelijk. Mensen kicken op de misère van een ander. Dat vinden ze prachtig. Om te kunnen wegkijken van eigen ellende? Of om te kunnen voelen dat ze niet alleen zijn met hun verdriet?
Het is wel begrijpelijk, maar helaas worden mensen zo weinig bevestigd als het hun goed gaat, als ze iets goed doen.
Het mankeert de mensheid aan positiviteit alom. De ziekte van de tijd.
ms
Ze kijken nu eenmaal graag naar bleitfilms. Daarom moeten ze je nog vertellen dat het mooi is.
Bertie
Wat kan ik me je gedachtegang inleven. Niet dat het me overkwam, we zagen het bij een zus die een van haar kinderen verloor. Altijd was dat overleden kind nadrukkelijk aanwezig terwijl er nog drie andere rondliepen.
Er waren een paar helse scenes voor nodig en begrip van beide kanten om dit in een ander licht te zien. En veel tijd.
‘Man bijt hond’ had’ beter een ander soort verdriet kunnen uitzoeken. Een zieke hamster of zo.
ms
Dan krijgen ze misschien de dierenbescherming op hun dak.
Bertie
🙂