Hoe gek dat ik het nooit merkte. Als ik stapschoenen nodig had, keek ik rond, zocht wat ik wou, paste en kocht.

Enkele paren en enkele jaren later, op Arran, kocht ik me een tweede waterdicht paar omwille van het vochtigheidsgehalte van de Schotse grond. Er was nog maar één geschikt paar.

Door de gemakkelijkheid van mijn favoriete paar en ook het gebruik van de niet-waterdichte bleven de Schotten meestal in hun doos. Tot nu!

Sedert ik merkte dat mijn favoriete paar ook aan sleet onderhevig was, had ik al zo een beetje rond gekeken naar vervangers. Gehaast was ik al helemaal niet. We zaten in de winterstop en ik doe node afstand van dingen waar ik plezier aan beleefde.

Luc had al een paar keer schoenen aangewezen die in aanmerking kwamen. Telkens schuddekopte ik. Ik had nog tijd.

Tot hij de melding vond van een stockverkoop bij United Brands in Sint-Katelijne-Waver. Daar stond het ideale paar, eigenaardig genoeg onder een bord “mannenafdeling”. Stapschoenen?

Daar moest ik meer van weten. De verkoper vertelde dat stapschoenen voor vrouwen er minder ruwe bonk uitzagen. En ineens begreep ik het.

Toen ik die Schotse schoenen aantrok, bij het begin van ons wandelseizoen, vond ik dat mijn voeten zo smal leken. En lang leken ze ook. Dat had ik nooit eerder gezien. Waar was die robuuste uitstraling van mijn andere stappers?

Nu is gaan stappen, trekken of wandelen geen modeshow en kan het mij op zich niet schelen hoe anderen mijn voeten zien. Maar voor mezelf heb ik uitgemaakt dat, als ik ooit nog andere stapschoenen ga kopen, het mannenschoenen zullen zijn.

Robuust of ruwe bonk, het kan me niet schelen. Aan mijn voeten zien ze er schattiger uit dan die vrouwenschoenen.

Boots McFarland
2014^© Geolyn Carvin