Schoenen en ik! Het is me wat! En dan bedoel ik niet het stereotiepe van vrouwen en schoenen. Integendeel. Ik koop geen schoenen behalve als de exemplaren die ik heb -letterlijk- van mijn voeten vallen.

Laatst kon ik echt het risico niet meer nemen met dat ene paar werkschoenen, de zool hing half los. Toen ik het derde paar -dat ik al bij had- maar aantrok, bleek dat ik het tweede paar ook beter weg kon gooien. Daar zit helemaal geen vering meer in. Maar hé! Minder werken vereist minder schoenen.

Maar nu gaat het specifiek over mijn waterdichte hoge wandelbottinnen. Waterdicht inderdaad. Ik liep dus gezwind door plassen en later zag ik de vochtige indruk op de zool, binnenzijde. Grote controle.

Tot mijn groot spijt moest ik vaststellen dat beide schoenen ergens net voor de hiel scheurtjes vertonen en dat die zool dan ook licht los komt.

Verdorie toch! Mijn steun en toeverlaat bij lange wandelingen. Ik heb -jawel- al een ander paar op Arran gekocht, maar die neem ik enkel mee als reserve.

“Lang zijn ze niet mee gegaan” verontwaardigde ik. Waarop Luc zich afvroeg hoe oud ze waren. In elk geval ouder dan die van hem. Luc is nogal sletig op schoenen. En toen ik bedacht dat ik die van Arran toch ook al twee jaar had, moest ik het toch even gaan opzoeken.

Ze zijn dus wel degelijk relatief nieuw, aangezien ik mijn favorietste paar laarzen ooit gedurende veertien jaar heb gedragen.