Bobonne en Pépé gingen wandelen. Ze kozen een wandeling van een tiental kilometers, ze schreven de nodige knooppunten op, trokken hun stapschoenen aan en ze waren weg.

Bij één van de knooppunten hing een A4 in een plastic mapje. Die deelde mee dat het tussen twee bepaalde punten nogal modderig kon zijn na regen. Moesten zij daar voorbij? Zij moesten daar voorbij. Was het er modderig? Het was er modderig.

Maar wat stond er niet op dat papier? Ergens tussen twee knooppunten in en dat net in het midden van hun 10km moesten ze over een beek en die brug was weg. Eigenlijk was die brug er nog, ze lag daar wat kaduuk op de oever met twee balken die in het water waren gegleden.

Pépé krabde onder zijn hoed, hij had geen zin om op zijn stappen terug te keren. Bobonne eigenlijk ook niet.

Hoe Bobonne en Pépé over die beek zijn geraakt? We gaan dat niet vertellen. Ze zijn er over geraakt.

Na een goeie 20m kwam hen een jogger tegemoet. Ze wilden hem verwittigen maar terwijl zij: “de brug is weg” zegden, mompelde hij iets van: “oh …”. Hij liep door, nam een aanloopje, wou over het rood/witte lint springen maar bleef er met zijn voet in hangen. Bijna lag hij in de beek. Het was maar door te molenwieken en rare sprongen te maken dat hij recht bleef.

Vind je het erg dat Bobonne het uitproestte, al hield ze wel snel haar hand voor haar mond zodat hij het niet zou horen?

“Gelukkig kwam hij niet eerder” vond Pépé “toen wij daar aan het stuntelen waren”.

“Liever ons gestuntel dan zo een overmoedige ondoordachte en mislukte sprong” vond Bobonne.

“Hij ging er niet zo professioneel over als wij” beaamde Pépé.