Gedurende de twee avonden dat we in juni bij Zoneke zaten, keken we ’s avonds TV. Dat is op zich niets speciaal, maar thuis spoelen we wel de reclame door en thuis kijken we al niet naar bepaalde zenders.

Op zeker ogenblik kwam er een publiciteit voor de Prince koeken, waar ik het in het verleden ook al over had. De Prince wordt 90 jaar oud en zodoende kan je sparen voor één en ander, waar ik niet onmiddellijk mee was omdat publiciteit nu eenmaal staat te flitsen en mijn geest geen vlooienspel is.

Wat ik wel meekreeg was dat je zeven codes nodig had voor een prinske van Playmobil.

Voor de grap zei ik: “aha! Goed voor de rommelmarkt”. Eens thuis zochten we het even op.

Ik zei maar al direct: “laat maar zitten voor de rommelmarkt”. Zoveel codes sparen betekent ook zoveel koeken eten. En dat met het vooruitzicht dat we dat met ons beidjes moesten doen.

Dat was buiten Luc gerekend. De volgende ochtend had hij vier pakken Prince -drie kopen, één gratis- meegebracht. En dat terwijl we al die jaren dat hij en ik samen zijn hoop en al twee keer een pakske Prince koeken meebrachten.

Ik hoopte maar dat hij niet overwoog om tot de aankoop van zo een 30 of 60 pakskes over te gaan.

Maar hier is hij dan: ons prinske! Of hij op de rommelmarkt geraakt? Dat zal van zijn karakterke afhangen zeker.