Het is nu eenmaal een feit dat ik nooit echt de mode volgde, gewoon omdat ik vond dat ik wou gekleed lopen zoals ik wou gekleed lopen en dat dan ook dééd. Commentaren en rare blikken konden me niet schelen.

Dat veranderde wat nadat ik met de problemen -die ik hier in de reacties beschreef en die zo wat hier en daar op het 14 jaar oude blog terug te vinden zijn- te maken kreeg.

En dat veranderde terug, toen Luc op een website terecht kwam.

Ik liep dus langs Brodick Bay toen ik ineens door de openstaande deur van een winkeltje de regenjas zag hangen die ik al jaren geleden graag had gehad maar nooit had gevonden omdat hij eigenlijk nogal klassiek Brits was/is. Ik hield mijn pas in, zette een stap terug, keek nog eens, ik had niet verkeerd gekeken. Maar toch liep ik door. Luc, benieuwd geworden door mijn eigenaardig gedrag moest natuurlijk weten wat er gaande was. Hij wou weten waarom ik niet binnen was gegaan. Ik legde uit: ik breder geworden, één jas? Was de winkel binnen stappen niet vragen om een desillusie?

De volgende dag liep Luc de winkel binnen en zei: “gewoon eens kijken”. En ja, twee maten te klein. Maar anderzijds … hij zag er nogal ruim uit. Hij zit als gegoten want natuurlijk nam ik hem mee. Eén exemplaar in een winkel en mij dan nog passen? Dat is voorbestemd.

De ochtend van de Highland Games scheen de zon, maar toch deed ik de jas aan. De app voorspelde regen en al was het wat ongeloofwaardig, ik ging geen risico’s meer nemen. Niemand heeft me raar bekeken, niemand heeft gelachen.

De doedels vertrokken maar ineens boven de vierde en laatste groep, de Maybole Pipe Band -mijn favorieten- gingen de hemelsluizen open. Het goot.

Even dacht ik dat het uit was met de optocht, maar petje af voor die mensen, die doedelden gewoon verder. En het publiek? Dat publiekte verder. Wij dus ook.

(Lees verder onder de foto)

Meer foto’s

Nadien brak de zon weer door en besloten we toch maar een kijkje te gaan nemen bij de Highland Games.

En voor wie zich nog steeds afvraagt of …

Ze is rood!