We zaten de voorbije twee dagen op een locatie waar geen internet was. Ook de eigen 4G werkte er niet (waarmee ook de stilte van hieruit verklaard is).

“Telenet blijkt wel te gaan” zei de vader en wees op zijn dochter van een jaar of 15-16 die vlotjes zat te internetten.

Het lag niet aan Telenet, aldus het koppel waarvan hij wel, maar zij niet, op internet kon.

Waarop die ene man zich dus moeide en nogal laatdunkend zei dat hij geen smartphone wou. Want zie je, iedereen was daar mee begaan en dat terwijl de smartphones in de zakken bleven wegens geen internet, behalve dan die van de dochter.

“Ik blijf wel ouwerwets” vervolgde hij, waarop hij even later naar de laptop van de organisatie wees en vroeg: “kan je daar een e-mail mee versturen?”

Natuurlijk kan je daar een e-mail mee versturen, dat vertelde de vader hem dan ook. Maar neen, dat was niet wat hij wou weten, hij wou weten of hij -of iemand van ons- daar op zijn naam een e-mail kon mee versturen.

Ik haakte af, ouderwets is ouderwets en dan hoef je geen vragen gaan te stellen die … of zou er wat meer aan de hand zijn? De vader informeerde hem over de mogelijkheden en onmogelijkheden van paswoorden en aanverwante.

“Kan zij daar een e-mail mee versturen?” vroeg hij terwijl hij met zijn kin naar de dochter en haar smartphone wees.

Om een lang verhaal kort te maken. Het meisje heeft met haar smartphone, voor de ouderwetse heer, een e-mail mogen verzenden aan zijn vrouw, zeggende hoe laat hij thuis zou zijn. De vader had hem nog gevraagd of hij dan niet beter kon bellen. Dat kon niet, want zijn vrouw nam de telefoon niet op, maar zat wel de hele dag aan de pc.

Naderhand hebben we hem nog meermaals aan het meisje horen vragen of zijn vrouw al geantwoord had.

Ouwerwets, maar wel andermans gerief willen gebruiken … hebben wij daar geen ander woord voor?