We renden de winkel binnen, liepen als kiekens zonder kop wat rond te zoeken, vonden de printer die we zochten, groebelden er ene mee, repten ons naar de kassa, trappelden van ongeduld tot het onze beurt was, reden wat zinloos door de doolhof die die parking was, haastten ons richting stad, sakkerden op de rode lichten, sloegen links af en ik sprong uit de auto terwijl ik: “tot seffens” zei tegen Luc.

Oef, net op tijd voor mijn afspraak bij de kapper, waar een mij onbekend manspersoon me vertelden dat ik daar niet om 11.25 maar om 11.35 moest zijn, wat natuurlijk geen waar was aangezien ik de bewijzen in mijn telefoon staan had, waar ik hoffelijk een koffietje en een speculoosje aangeboden kreeg en zat te wachten terwijl ik al een smske van Luc kreeg dat hij de auto voor tot half één geparkeerd had, terwijl ik nog steeds wachtende was.

“Hier zit iets niet snor” smste ik Luc aangezien dat niet de gewoonte is van de kapperszaak, waarna ik gelijk bleek te krijgen toen dezelfde manspersoon me kwam vertellen dat er twee kapsters ziek waren, waaronder de mijne en ze mij niet hadden kunnen verwittigen vermits ze mijn gsm-nummer niet hadden, dat ik inderdaad niet meer zo aan iedereen geef, waarbij ik me overdacht dat het, zelfs al hadden ze me verwittigd, wij toch al onderweg zouden geweest zijn, met het oog op die printer en dat het bovendien levensgevaarlijk is om op die autosnelweg rechtsomkeer te maken.

Hij eindigde met te zeggen dat ik het met hem zou moeten doen.

“Eind goed, al goed” zei ik dus want al dacht ik eerst van: “wat een rare kwiet”, panikeerde ik even toen hij zoals Stoffel op zijn kat op mijn coiffuur vloog waarbij de haren in het rond vlogen, heb ik nu weer een afspraak gemaakt bij hem.

Het spijt me zeer voor mijn reguliere kapster, maar nu staat het hipper.