Zolang ik Luc ken heeft hij zijn snor, we hebben het altijd al een snor genoemd, al vind ik zijn gezichtsbeharing niet echt volledig terug tussen de verschillende soorten snorren. Er zit er één tussen waar het wel een ietsiepietsie op lijkt.

Bij tijd en wijle duikt er wel eens iemand op die Lucs snor een baard wil noemen, maar dat is spijkers op laag water zoeken, aangezien zijn gezichtsbeharing helemaal niet conform is met de beschrijving van een baard.

Het is dus absoluut een snor.

Die snor is nogal uniek en vermits hij ze altijd al: “mijn snor” heeft genoemd, gaan we dat gewoon blijven doen.

Zo heel af en toe had ik me al eens afgevraagd hoe hij er zou uitzien zonder snor, maar nooit of nooit is de gedachte gekomen om ze af te scheren. Luc is namelijk al even uniek als zijn snor.

En toch was het nu zover. We gaan niet in detail waarom, maar ze moest gedeeltelijk verdwijnen. We wilden het niet echt, maar er was niets aan te doen. Gisteren heb ik lopen treuren om een snor. Belachelijk? Het zal wel wezen.

We waren akkoord, Luc en ik: “één keer, nooit meer”. Maar die snor kom weer, die kan nie langer wach, die snor kom weer … jammer genoeg niet die volgende dag.

Gisteren telefoneerde Luc naar zijn zus. Hij belt haar zo ongeveer wekelijks en in het relaas kwam de half verdwenen snor ter sprake.

Zij dacht dat hij bedoelde dat ze helemaal weg was, maar Luc, koning der versprekingen, zette het misverstand recht met de woorden: “Neen, mijn snor boven mijn neus is er nog altijd”.

Ik sloeg mijn hand op mijn voorhoofd en mimede: “Boven je neus?”

Waarop hij zijn zin vervolgde met: “die noem ik dan soms ook wel eens mijn wenkbrauwen”.