Op een grijze dag kan het gebeuren dat ik zo wat zit te mijmeren. Meestal is dat zo een mijmermoment na het eten, wat Luc zijn vijf minuten noemt.

En dan kom ik ineens tot het besef dat ik twee soorten stress heb.

Wanneer ik het over stress heb gaat het gewoonlijk over die waarvan ik zo lamlendig en moedeloos wordt en het in mij hoofd gaat malen zonder dat er ook maar één oplossing uit de bus komt. Die stress is gewoon een neerwaartse spiraal. Ik weet, ik moet er uit, maar weet niet hoe.

Maar er is die andere, het stressmoment dat gewoonlijk opduikt in een specifieke situatie en die maakt dat ik beter functioneer en meer gedaan krijg dan wanneer ik het zou overdenken.

Ondanks de negatieve klank van het woord heb ik wel erg goede herinneringen aan de tweede soort.