Wat er tijdens zo een vakanties gebeurt vertellen wij grotendeels wel, maar de gedetailleerde versie houden we voor onszelf natuurlijk … al kan het gebeuren dat wij zo een anekdote wel grappig vinden en ze niet persé voor ons willen houden en ze wel willen delen.

We lopen dus wat te wandelen, we passeren zo een sluishek … als Luc ineens verschrikt begint rond te kijken en vraagt: “zitten hier everzwijnen?”

Natuurlijk zitten daar geen everzwijnen, we bevinden ons tussen twee sluishekken. Maar waarom vraagt hij dat dan? Hij heeft iets gezien dat wij -gezien de, uit zijn kindertijdstammende, benaming die hij er aan geeft en die we wel als een privé grapje beschouwen- maar gewoon uitwerpselen gaan noemen.

Wat verder lopen we voorbij een boom en weer stopt hij, speurt rond en zegt: “hier zitten evezwijnen”.

En nu bevinden we ons niet meer tussen die sluishekken. “Het zullen runderen zijn” zeg ik. Hij beweert van niet. Zo een lage boom? Veel te laag voor een rund. Nu moet een volwassen everzwijn niet echt onderdoen voor een rund. Maar Luc houdt vol. Onder die boom -heb ik wel gezien hoe laag die hangt- liggen ook uitwerpselen en hij kent wel koeievlaaien maar dit, wat daar onder die boom ligt, dat zag hij nog niet. “Schotse highlanders” beweer ik. Die Galloways worden zowat overal als grazers ingezet.

Luc blijft argwanend de omgeving opnemen.

Ik wijs hem op de hoefsporen op de grond. “Iemand met een paard” zegt hij. Paarden hebben geen gesplitste hoef en bovendien zou dat paard dan dwars lopen, beweer ik. Die hoeven zijn van een paard en dat andere, dat zijn everzwijnen en daar is hij stellig van overtuigd.

Dan komen we aan het spoor. Een spoor van een breedte van ongeveer 80cm, dwars over het pad, met tal van gespleten hoeven. “Ik wijs hem er op en hij ziet de kudde. Heel ver weg. “Je kan niet zien wat het zijn” zegt hij, en: “wat een mastodont” zegt hij. “Dat zijn er wel twee achter elkaar” zeg ik.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken, komen we op een zeker ogenblik aan een infobord van Natuurpunt. “Het zijn Galloways” zegt Luc en: “Kijk maar!” zegt hij “Het staat hier vermeld”.

“Mannen!” zeg ik, terwijl ik me voor het hoofd zou geslagen hebben, ware het niet dat ik het fototoestel vast had.