Het was een keer, op een avond, aan tafel, dat ik de preistoemp op mijn bord er zo bleek uitzien vond. Ik zei niets.

Want zie je, sedert wij op pensioen zijn, loopt het huis houden hier dan wel een beetje door elkaar, maar blijft Luc voor het eten zorgen en ik voor de administratie als daar zijn: betalingen en vakanties boeken. Al de rest hangt van tijd en ruimte en goesting af.

Maar we geven geen commentaar op elkaar … daar doen we niet aan … meestal toch niet.

Ik zou dus niets gezegd hebben over de bleekheid mijnes stoempes ware het niet dat Luc zelf het probleem ten berde bracht door te zeggen dat hij het bovenste groene gedeelte in de GFT-bak gekiept had.

Dat het de eerste keer was dat hij preistoemp maakte kwam door een oud logske waar hij kennis had genomen van mijn afkeer van prei, maar aan dat logske over neutralisering door het koken van de boosdoener(s) had hij niet meer gedacht. Hij had dan ook grote ogen opgezet toen ik een paar preien uitnodigde om in de boodschappenmand plaats te nemen.

Hij keek dan ook verbaasd toen ik zei dat dat groensel er gemakkelijk bij mocht. Dat er grond tussen die bladeren zaten voerde hij ter zijner verdediging aan. Mja, na een paar spoelingen onder de kraan zou die aarde er ook wel de brui aan geven, maar geen groen? Dat is nogal drastisch.

Deze week brachten we weer eens prei mee. Ik stelde voor dat ik de prei zou snijden, zodoende dat ik niet, op mijn achterste gezeten, patience spelend op de laptop, moest zitten wachten tot de kreet: “Eten!” door het huis schalt.

“Lap” zei hij “ik krijg hier mijne C4!”

Toen ik de preihistorie aan Nichtje vertelde, zei ze dat zij dat groen ook weggooit, terwijl haar mama, mijn schoonzus zijnde, ook had gezegd dat dat er bij mocht.

En omdat het niet altijd patience zou zijn, heb ik tussen de prei en het stoempen even aan de lezers gedacht. Die mogen nu efkes stemmen, al is dat geen verplichting. Het is niet voor de Belgische verkiezingen.