Wij zijn sterk in het op de lange baan schuiven.

We zijn al twee jaar dat bureau aan het leeg maken, niet in één ruk door. Natuurlijk niet. Wij doen dat in episodes. Afhankelijk van waar de wind waait en hoe ons muts staat besluiten we er nog maar eens wat aan voort te doen.

Zo stonden de schrijftafel en de twee pc-tafels al leeggemaakt, uitgewassen en opgeblonken, klaar sedert 6 oktober, een dag dat Luc niet thuis was en ik me eigenlijk verveelde. Niets zo goed als een beetje verveling om er wat vaart achter te zetten.

Ze stonden dus en ze wachtten. Op wat wachtten ze? Wel, die wachtten tot de Kringwinkel hen kwam halen. En waarom kwam de Kringwinkel die niet halen? Wel, omdat wij het opbellen voor af te spreken gewoon de lange baan op hadden geschoven.

En dan kwam het grof huisvuil, gisteren twee weken geleden. Daarvoor had Luc wel een afspraak gemaakt. Ah ja, daar moest wel vaart achter, die komen maar ééns om de drie maanden en het spul stond op de oprit.

Toen werd het ineens dringend, ik belde de Kringwinkel in de hoop dat we alles op één dag konden regelen. Maar neen, zut! Die konden pas gisteren komen.

En? Is het bureau nu leeg? Maar neen, bijlange nog niet. Eerst en vooral wilden die mannen dat ijzeren bureau niet meenemen en dat terwijl het nog een poos duurt eer het grof huisvuil nog eens langskomt.

Verder moeten al de dozen nog uitgesorteerd worden en dat kan ik niet in een moment van verveling, want daar moet Luc ook zijn zeggenschap over doen.

Het grote probleem is dat wij alle twee tegelijk goesting moeten hebben om er aan te beginnen.

Maar kijk! We hebben weer meer tijd. Er begint overmorgen een heel nieuw jaar.