Ik word dus geleidelijk aan doof. Dat zegt geen dokter, maar ik. Niet dat het (al) dramatisch is, het is gewoon ergerlijk om te merken hoe mijn gehoor merkbaar achteruit is gegaan sedert ik mijn hoorapparaat heb.

Eigenlijk zijn er wel meerdere dingen veranderd, maar ik denk niet dat iemand op een gedetailleerd relaas zit te wachten.

Waar ik vorig jaar nog helemaal geen probleem mee had, de huisbel, was nu een uitermate belachelijke historie geworden. We hadden zo een deurbel op batterijen: zowel in de drukknop als in de ontvanger.

Wist ik niet dat er iemand kwam, dan hoorde ik ze niet. Verwachtten we iemand, nam ik de ontvanger overal mee. Een beetje ridicuul deed het wel aan, zo met die klingel in mijn zak.

De bel is vervangen. We kochten een elektrische bel, eigenlijk twee met dezelfde frequentie: één ervan zit in de woonplaats in het stopcontact, de tweede in de eetplaats.

In de inkom kan niet. Dat hebben we getest met mijn hoorapparaat in en met de televisie aan. Die hoge tonen komen helemaal niet door al is het geluid sterk genoeg om van het schrikken tegen het plafond te vliegen. Rare oren, zo selectief doof.

Misschien moeten we gewoon nog een derde op dezelfde frequentie halen … voor boven.