Ik heb het nooit zo voor zoetigheid gehad, ook niet als kind. We kregen het gewoon niet.

Later ook, ik was er niet bepaald gek op.

En nog later kreeg ik af en toe een enorme zin in iets zoets, at ik een dag of twee volop zoetigheid en dan viel het stil.

Ik doe het nog, al is het meer dan vroeger. We brengen al eens ontbijtkoeken mee voor op zondag, of een taartje voor in de namiddag.

Of als de nood het hoogst is -ik weet niet hoe, maar mijn corpus geeft het signaal dat het weer zover is- dan pak ik uit de Colruyt een zak speckies -Haribo Chamallows- mee. Die eten we onder ons beidjes in twee dagen tijd op.

De suikermaffia ten spijt!

Het gevoel is navenant. Na het verorberen van het eerste handvol voel ik het al. Ergens lijkt een gebrek aan iets weer aangevuld te worden. Energie? Neen, dat is het niet, ik kan niet klagen over een gebrek aan energie. Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik voel als het niveau te laag komt.

En zeggen dat ik vroeger “maskesvlees” maar vies vond.