We zaten per toeval samen aan een tafeltje en we babbelden. De ene vrouw mocht ik wel, de andere helemaal niet …

De eerste vrouw kloeg een beetje. Ze had ineens minder inkomen sedert ze op pensioen was en niet meer aan de dop stond. ‘Heel wat minder’ zei ze en ze noemde het bedrag. Ze keek echt een beetje sip, een beetje tekort gedaan.

De tweede vrouw kloeg ook. Ze had het al zo moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen met het geld dat ze trok van de ziekenkas en nu was er toch een onverlaat geweest die haar had aangegeven omdat ze trachtte wat bij te verdienen. Het was wel met een sisser afgelopen, maar sedertdien werd ze wel heel erg in het oog gehouden door de instantie. Zelfs met haar winkeltje op internet moest ze oppassen. Daar werd ook mee gekeken. Zij noemde geen bedragen.

Ik wél. Ik vertelde wat ik maandelijks kreeg voor wat ze mijn pensioen noemen.

Ik kloeg niet, want ik moet niet klagen want ik was gewaarschuwd. Eigenzinnig als ik was had ik steeds goede raad naast me neergelegd en mijn eigen zin gedaan, mijn eigen leven geleefd: deeltijds ten tijde van opgroeiende kinderen, later als zelfstandige. Dat ik daarmee in mijn oude dag het met minder zou moeten stellen had me -toen- niet gedeerd.

Ongelovig keken beide dames me aan. Ze waren het eens. Met dat bedrag zouden zij niet rondkomen.

Ik heb het helemaal niet begrepen op politiekers, maar ik moet in deze wel de minister van Pensioenen gelijk geven.

Ik heb echt wel de verkeerde keuzes gemaakt, ik had ook voltijds moeten gaan doppen toen men het me voorstelde.