Het gebeurde ergens de week na onze terugkeer van over het water.

Ik nam, zoals naar gewoonte, mijn zjat koffie van de eetplaats mee naar de pc. Zoals wel iedereen weet drink ik Nescafé Gold Dessert omdat ik niet van thermoskoffie houd.

Meestal komt Luc me achterna en brengt de thermos mee. Daarin zit dan geen koffie maar kokend water, zodat ik naar believen koffie kan inschenken/maken.

Die ochtend echter stond hij bij de pc zonder water maar met de eierschelpen van het ontbijt.

—

Zelfde dag, iets later, zei Luc: “Ik heb je een mail gestuurd met info over die vraag van vanochtend”. Ik ging niet onmiddellijk kijken want ik zocht net zelf iets op, maar na tien minuten vond ik het toch maar raar dat die e-mail er nog niet was.

Ik zei er wat van, waarop Luc wel onmiddellijk ging kijken en zei: “Misschien zou het helpen als ik op ‘verzenden’ zou drukken”.

—

Na een poos wilde ik van mijn -ik weet niet meer hoeveelste- zjat koffie nippen en merkte dat ik er wél de Nescafé Gold had ingekiept maar dat ik er geen water op had gegoten.

—

Die ochtend had ik de ruimte naast de pc bekeken en een beetje zuchtend over, en wat krikkel door, mijn eigen nalatigheid de schoentrekker en de schaar opgeborgen.

’s Avonds vond ik dit:

(Lees verder onder de foto)

Wel, ik heb toch enkele weken afgewacht om dit te posten om zeker te zijn dat het geen teken van één of ander ouderdomsverschijnsel was maar slechts gewoon een verstrooide dag.

Het was gelukkig éénmalig.