Zoek
Dat las ik maar ik vond het geen nieuws, dat weet ik immers al langer dan vandaag.
Ik heb nooit veel geweend, ik zou me geschaamd hebben om het in publiek te doen.
Maar de laatste jaren is het echt wel extreem. De laatste keer dat ik weende was in 2011, de keer daarvoor in 2006.
Toch denk ik soms dat ik het wel zou willen kunnen op commando, zo gewoon ergens in mijn eentje een potje janken. Als je dan leest dat vrouwen gemiddeld 5,3 keer per maand huilen2 ben ik toch wel een minpunt zeker.
De manieren, die volgens het artikel een huilbui kunnen uitlokken, werken niet.
Waarom ik het wel zou willen? Er is geen aanleiding toe, behalve dan een weemoed die heel af en toe als een vloed komt opzetten en wacht tot het vanzelf weer wegebt.
Anna berg
Wenen kan opluchten, ja, maar van die gemiddelde, daar heeft toch niemand wat aan!
ms
Dat gemiddelde verwonderde mij zeer, daarom dat ik het vemeldde, het zou willen zeggen dat er mensen zijn die constant lopen te snotteren. We kunnen ons natuurlijk ook afvragen of die informatie wel klopt.
Ik probeerde als kind niet te wenen, ik gunde niemand het plezier van me de controle te zien verliezen. Later op begrafenissen hield ik me ook groot.
Ik weet wel dat ik soms na een huilbui geweldige hoofdpijn had, net of ik me had leeg geweend.
francky spruytte
Mijn vrouw weent ook heel zelden. Het zal met het karakter te maken hebben.
ms
Denkelijk wel.
Al lijkt het in sommige gevallen wel handig om iets te bereiken.
Bertie
Het kan opluchten, soms.
Als klein kind huilde ik gauw, vanaf de puberteit bijna nooit en in het openbaar zéker niet. Met als uitzondering de crematie van echtgenoot, toen kon ik het niet stoppen.
Of het met karakter te maken heeft? Daarbij denk ik eerder aan beheersing, verlegenheid, gewoontes van huis uit.
ms
Ook mogelijk. Als je geleerd wordt dat het niet gangbaar is, dan doe je dat niet, behalve de keren dat het niet tegen te houden is.
MyriamC
Ik ben een echte bleiter. Bij het minste geringste wat emotie oproept. Niet in het openbaar. Daarom dat ik ook niet naar de cinema ga.
ms
Ik zou misschien nog eens naar een schoolfeest in een kleuterschool moeten gaan. Als daar naartoe ging, zette ik altijd een zonnebril op omdat ik het soms moeilijk kreeg als ik van die kleine ukjes zag dansen.
Matroos Beek
O dat bleiten toch. Dat is iets heel vervelend. Het gebeurt me zelden, maar als ik het niet kan tegenhouden, dan is het ook niet meer te stoppen. Ik bleit vooral als ik anderen zie bleiten. Dan stoppen die anderen met bleiten en dan bleit ik voor de rest van de dag verder.
Moet wel zeggen dat het enorm kan opluchten, maar op zich hou ik niet van bleiten. Ik schaam me enorm als ik bleit en als anderen dat zien.
???
ms
Als ik een ander zie wenen ga ik niet meedoen. Ik heb wel al een tweetal keren gehad dat ik dacht dat het me zou lukken nadat ik iets las en toen kwam Luc binnen en verdrong ik het.
Ik zou dus, als dat nog gebeurt, een briefje aan de woonplaatsdeur moeten hangen met: “niet storen”.
Matroos Beek
?
Ik ween hier al van het lachen.
Ik heb snel compassie. Als ik iemand zie met diep verdriet, schieten de tranen zo in mijn ogen. Ik kan daar niet tegen.
Niet kunnen wenen… dat lijkt me toch ook lastig. Misschien ween je inwendig zonder tranen?
ms
Ik zou het niet weten, wat niet betekent dat ik geen verdriet of compassie zou hebben. Jawel, maar met droge ogen dan.
elsje
Af en toe een nostalgisch muziekje keihard opzetten in de auto tijdens een lange rit. Meezingen en huilen. Het is therapie voor mij.
ms
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar toch lukt het me niet.