Uit de film “Signs” -neen, ik ga het niet over een film hebben- zou je kunnen afleiden dat een mens op tekens moet letten.

Na de dingen van de laatste dagen ga ik het nog geloven ook. Ik had mezelf al op het matje geroepen omdat ik, sedert ons pensioen, relatief lui was geworden, in die zin dat ik te weinig actief was en dat ik op die manier wel moest bijkomen, dik worden, ontploffen en snel aan mijn einde komen.

Eerst was er de weegschaal bij Zoneke. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een bevlieging.

Daarna was er de weegschaal in de Colruyt. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een meevaller.

De dag dat ik over die laatste postte had ik zin om tussen boeken en DVD’s te snuisteren. En omdat we anders toch weer de hele dag thuis zouden zitten, vroeg ik Luc:

Gaan we nog eens door de Kringwinkel lopen?
Als we niets vinden moeten we niets kopen.

Daar was de weegschaal van de Kringwinkel. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een toeval.

Het betreft een kleine keukenweegschaal en al hebben we er dan eentje in de keuken, dit exemplaar is klein genoeg om bij ons op de tafel te zetten en de grammen af te wegen die ik tot nu toe gewoon inschatte alvorens ze op mijn lijst te zetten.

Maar achteraf gezien … de drie voorvallen tezamen, zo op twee weken tijd? Daar valt niet naast te kijken. Dat is een teken dat kan tellen.