Met al dat gepraat over Art Nouveau en Art Deco en het opzoeken van de dingen die ik nog wel zou willen om zaken van vroeger te vervangen zou je gaan denken dat ik specifiek naar dat soort dingen op zoek ben.

Dat is niet zo. Ik ben op zoek naar de dingen die me aanspreken. Zo kan ik nog steeds met even veel plezier kijken naar de Athenes, het kindje op de boekensteun, naar het schaap dat ooit in de Colruyt mijn naam riep en het uiltje uit de Action als naar de twee Art Deco vaasjes.

Bij Agatha Christie las ik ooit over een personage dat nogal smalend deed over een mengelmoes aan stijlen. Daar zit ik niet mee, al zijn de kasten, de zetels en de tafel wel van dezelfde stijl. Enkel een televisiekast ontbreekt nog, maar in de tijd van die kasten bestond er nog geen televisie. We kijken en zoeken en houden een oogje in het zeil in de hoop een aanvaardbare oplossing te vinden.

Maar bij de kleine ornamenten vinden wij de persoonlijke toets belangrijker dan de stijl. Laat het me de sentimentele waarde noemen.

Waarom ik het er nu wéér over heb? Omdat mijn interesse gewekt is en ik er zoveel mogelijk over lees.