Als kind las ik in de krant over de vrouw die haar man had vermoord en in stukken gesneden op zolder had verstopt. Het kind dat ik was begreep het niet. Een vrouw en een man? Die zagen mekaar toch graag?

Ik was twaalf en las in de krant over een jongen van 12 die ongelukkig van een schommel was gevallen. Het kind dat ik was vroeg me af of er op die manier nog wel jongens genoeg zouden over blijven om mee te trouwen.

Ik was een kind en hoorde vertellen over de vrouw die met haar vijf kindjes in de Dender was gesprongen. Het koude water had haar terug bij haar zinnen gebracht en ze had getracht de kindjes te redden. Tevergeefs.

Ik was een kind en hoorde mijn ouders vertellen over de neef van mijn moeder. Tussen haakskes gezegd: dat met de vinger wijzen zonder de situatie te kennen doen sommigen/velen trouwens nu nog altijd.

Nu staan de reacties in de kranten vol met: “In wat voor ne wereld leven we nu toch” en “Waar gaat de wereld naartoe” en blijkbaar was het vroeger beter.

Dat is niet zo. Vroeger ging het enkel over lokale zaken. Nu komt het leed, de miserie en de criminaliteit uit de hele wereld in ons gazet en op onze TV.

Wat ik vroeger niet las waren ellenlange verslagen en uitmelkingen over de opgefokte festivals. Hebben ze nog nooit bedacht dat, als ik ze zo dichtbij zou willen meemaken, ik er wel naartoe zou zijn geweest.

Voor zover ik weet waren die festivals er in mijn kindertijd nog niet. De eersten doken op toen ik al wat ouder was, ergens rond mijn 14de/15de moet dat geweest zijn.

Het bestond vroeger ook … of toch niet.