De hoofdzaak:

Op een warme zaterdagavond op de Kunst- en Boekenmarkt in Hasselt zegt Luc: “Ik ga hier achter bij het Sparreke een paar cola’s halen”.

Even later staat hij er terug, zonder cola. Hij buigt zich over de achterzijde van mijn stoel en fluistert in mijn oor: “Of wil je soms een Magnum?”

Wat dacht hij?

De voorgeschiedenis:

Sedert ik er zorg voor draag dat ik toch wel dagelijks iets minder mijzelf moet meeslepen, heb ik geen Magnum meer gegeten. Erger nog, ik heb al minstens/bijna een jaar geen Magnum meer gehad.

Ik had al wel meermaals gezegd dat ik er eens ene zou incalculeren, maar deed het niet.

Waarom niet? Zolang je er geen in je handen hebt heb je geen idee van het aantal kcal noch van het gewicht van zo een friskootje.

Querida was wel al zo vriendelijk geweest me een fotootje door te sturen van de persoonlijke gegevens van een witte en Luc had me ook al gewezen op de doos van zes die in de winkel in de vriezer stond. Ik weerstond. Tot …

Het gevolg:

Ik bedacht te laat dat ik er een foto moest van nemen. Dat kwam door de zin die ik had gehad om er in te bijten.

Om het aantal kcal te compenseren heb ik mijn meegenomen avondboterham maar niet opgegeten.