Vervelend is het, vervelend als je ergens naartoe rijdt, dat je onderweg een tussenstop moet maken. Van het feit dat ik al overwoog om een bedpan in de auto te zetten maakte ik ook al gewag. Want het hangt echt mijnen hoebel uit dat een sanitaire stop zomaar 0,70€ gaat kosten. Je krijgt dan wel een tegoedbon, maar die moet je bij hen in het tankstationwinkeltje gebruiken mits één bon voor één product. En hun producten zijn dan al x-aantal keren duurder dan in een andere winkel.

Goed, we rijden over de autosnelweg als Luc bij het naderen van Kontich zegt: “Rumst of niet Rumst”. Hij had een presseeke. Ik zeg: “Ga maar in de bosjes” goed wetend dat hij dat toch niet doet. Uit solidariteit ging ik mee, je weet maar nooit wanneer je een volgende voorziening tegen komt.

Op een holletje gaat hij ervan door en als ik binnenkom zie ik hem nog haast haasje over over een treuzelende man springen die blijkbaar denkt dat het betaalsysteem een gokkast is. Aan de vrouwenkant hangt een vrouw aan de stang. Ze kijkt zoals mijn moeder het noemde als een hond op een zieke koe. Mijn moeder had zo van die uitdrukkingen, je wil het niet weten.

Dichterbij gekomen zie ik dat ze naar een meisje kijkt dat probeert de tegoedbon terug in dat gleufke te stoppen. Ik zeg: “zo werkt dat niet hoor”. Ik krijg geen antwoord. Aangezien ze de halve doorgang verspert -aan de andere kant hangt die vrouw over de stang- vraag ik wat ze wil. Maar ze foefelt voort met dat bonneke. Mijn lachspieren beginnen te trillen als die vrouw over de stang zegt: “Ze wil er niet in. Ze wil deruit!”

Ik trek dat draairekje open, het meisje ontsnapt en kijkt vragend naar het bonneke. Ik leg uit dat ze daarmee 70ct korting krijgt in het winkelke. Ze kijkt nog vragender, maar zegt niks. Ik begin in het Frans. Dat is raak. De zaak raakt opgelost. Ondertussen komt een tweede meisje aan het draairekje en legt de eerste het systeem uit.

Als ik terug naar buiten wil zie ik de treuzelende man de aan de stang hangende vrouw aan zijn arm draperen en zie ik de twee meisjes elk een broodje kopen terwijl ze met hun bonnekes zwaaien.

Elk ogenblik verwachtte ik dat er iemand zou roepen: “Cut! Het staat er op”.