Ik greep twee pakken slaharten en legde die in de winkelkar. Ik weet dat die in plastic verpakt zitten, maar bij een krop sla heb je de hardere bladeren en dat vind ik niet bepaald het smakelijkste aan sla.

“Ik lust geen sla” zei de vrouw die naast mij de groenten stond te keuren en ze maakte er het vieze gezicht bij dat kinderen soms trekken als ze iets niet lusten. “Sla is vies” zei ze en ze kokhalsde haast.

“Ik eet het alle dagen” zei ik treiterachtig. Lelijke bemoeial, verdorie.

Oh maar, dat was buiten haar slechte luimen gerekend. “Ik eet liever warm” zei ze nuffig uit de hoogte als ware ik een lamzak/tamzak die te lui is om te koken. Dat ben ik eigenlijk wel want Luc kookt … ik bak de pannekoeken.

Oh maar, ik kan harder. “Ik ook” zei ik “maar ik eet mijn sla bij de avondboterham”. “Met tomaten” gooide ik er nog achter terwijl ik met mijn herbruikbaar zakje richting tomaten toog. “Een mens moet aan zijn gezondheid denken” meesmuilde ik. Ze trok weer het vieze kindergezicht.

Ik houd van tomaten en dat is een onderdrijving. Ik ben zot van tomaten. Dat heb ik pas jaren geleden beseft toen ik zes jaar geen tomaten had gegeten omdat mijn dochter er -volgens de dokter dan toch- moest overgroeien. Ik heb die zes jaar meer dan ruim weer ingehaald.

En over eten worden bij ons geen smoelen getrokken. Lust je iets niet, dan is dat zo, maar gaan zeggen dat het slecht en/of vies is, is er meer dan een stap over.