Erg is het gesteld als je een probleem hebt en niet weet dat je een probleem hebt.

Het overkwam me in september.

Eerst tijdens ons verblijf bij Zoneke. Daar realiseerde ik me dat ik mijn ringen -waar ik toen net mijn vingers terug in kreeg- niet zomaar naast mij op het nachtkastje kon leggen, aangezien er geen nachtkastje was. Ze zomaar in een potje stoppen zag ik ook niet zitten, vooral niet voor de puzzelring die nogal snel uit elkaar valt.

Bij ons volgend thuisbezoek nam ik enkele doosjes mee die je bij aankoop van juwelen bij de juwelier krijgt.

Eenmaal in Slovenië vond ik het omslachtig. Ik was geladen aan de dooskes alleen al. Ik googelde op een juwelendoosje voor op reis en vond er bij de amuzerende zon en bij de komende bol. Bij de eerste haalde ik mijn neus op voor de kleuren roze en goud, bij de tweede haalde ik ook mijn neus op, maar voor de prijs. Noteer wel dat ze beide dezelfde reiskoffertjes aanboden.

Ik dacht: “zoiets flans ik toch zelf in elkaar zeker”. Het geluk hielp een handje. Ik vond zo een koffertje in de Kringwinkel, maar kocht het niet. Het was vies en de voorziening voor de ringen was kapot en … afin, er deugde niks meer aan.

Eerlijk gezegd vergat ik het een beetje tot Luc, in een andere Kringwinkel er mee kwam afgestesseld. Het deksel was wat los, maar dat kon ik herstellen. Het deel waar de spiegel in zat was los, dat kon ik plakken. Maar eigenlijk begrijp ik niet goed waarom je in een opbergdoos voor juwelen een spiegel nodig hebt. Het ding kostte 1,5€.

Aan de kassa wou de medewerker die openmaken en ik zei dat hij moest oppassen voor de spiegel, waarop hij voorzichtig -als was het een ei- het doosje openmaakte en zei: “het deksel is ook los”. “Doe maar wat van de prijs” raadde hij de kassierster aan die steigerde. Dan zou haar kassa niet kloppen en zo kon iedereen beginnen.

Ik had niks gevraagd en dat mens bleef maar doorgaan als hadden we haar eigen hele hebben en houden willen roven. “Maar allee” kwam de andere medewerker er tussen “als je die of die code ingeeft, kan dat toch geen kwaad”, waarop het boosaardige wezen sneerde: “zoiets smijt ik weg”.

Dat was er over, dat vond ik een persoonlijke belediging. Ik wou dat doosje om er zelf iets van te maken, daar had dat eigenwijze mens zich niet mee te moeien en ik vreesde al dat ze de daad bij het woord zou voeren en het dooske in de vuilbak zou kiepen.

Ik kreeg het uiteindelijk voor 1€ en zette me aan het denken.

Afgrijselijk mens dat ik ben/was, heb ik toch nog een ring of twee bijgekocht zeker, zodat er ook al geen plaats genoeg was in het dooske. Dus moest ik herbeginnen met denken.

En toe werd het dringend. We zouden weer enkele dagen naar Nitro en Murphy gaan en een midweek Center Parcs zat er ook aan te komen.

Tijd om in actie te schieten.

En toen viel ik stil, deed niks en zijn ondertussen de dagen bij Nitro en Murphy voorbij … en ik denk nog altijd.