Het gebeurde een poos geleden. Ik had rijstpap gemaakt en we hadden daarvan gesmikkeld en gesmuld.

Iets daarna kwam Luc uit de keuken met de mededeling dat de rijstpap in de microgolfoven had gespetterd en met de vraag of ik die in het vervolg niet op het vuur kon maken.

Jammer maar helaas tel ik in zo’n geval niet eerst tot tien maar antwoordde gepikeerd: “kunnen wel, maar willen niet”. Waarop ik dwars als ik ben verkondigde dat de rijstpap in het vervolg wel klaargemaakt uit de Colruyt zou komen. Niet dus, want dat is dan wel pap maar geen rijstpap. Ik zou de rijstpap wel van het menu schrappen.

Het leven ging voort en we dachten niet meer aan de rijstpap, maar toen vond ik het recept van een cheesecake en die wou ik proberen.

“Geen chocolade smelten in de microgolfoven” hield ik me voor maar au bain-marie op ouderwetse manier. Voor deze hoeveelheid chocolade had ik natuurlijk niet de gepaste -in elkaar passende- potten, de steelpannekes te groot voor onze tweepersoonskookpotten, de kleinere vuurvaste schotel zou gezonken zijn als getorpedeerd had ik niet ingegrepen. Resultaat? Een verbrande handdoek en een verbrande duim en en kookvuur onder water.

“Of het lekker wordt of niet, weet ik niet” verkondigde ik terwijl de cake zichzelf stond te bakken “maar het was een eenmalige zaak” want ik smelt die hoeveelheid chocolade niet meer au bain-marie en gezien het in de microgolfoven niet mag – lichte overdrijving is ook één van mijn betere kanten bij het woorden wisselen.

En toen gebeurde het. “Ja zie” zei Luc “als ik boter 30 seconden laat smelten in de microgolfoven … “Wablief?” dacht ik, “spettert die ook” vervolgde Luc “ge moet dat geen 30 seconden laten staan”. “Chocolade smelten doe je gedurende telkens 20 seconden” herhaalde ik oeverloos, maar ik was blijkbaar tegen de keukenrobot bezig. Hij bleef maar aan de gang over zijn ontplofte boter.

Dat hij naast ontploffende boter ook al plofpatatten had gemaakt in de microgolfoven wist ik wel, maar ik zat nu pas goed op mijn paard en zei dat ik, zolang ik niet brandveilig chocolade kon smelten, ik die cake niet meer zou maken, de cake … de rijstpap achterna. En dat terwijl het ding nog maar halfweg het bakken was.

En wat doet een mens dan als hij gepikeerd op zijn paard zit? Ik begon terug over de rijstpap en hij begon weer over zijn boter en zijn “geen 30 seconden” en ik ging lustig door over de rijstpap.

En toen sprak ik in een dialect dat ik wel ken maar dat het mijne niet echt is:

Iedereen at zennen boek vol, maar gij moogt wel uren staan ruren.

Lichte overdrijving, weet je wel.

Toen kwam ik pas op dreef: dat we een haak door de schouw kunnen hangen en ik in een ketel boven een houtvuur rijstpap kan maken ook, maar dat we dan ook de afwasmachine buiten konden gooien en de wasmachine erachteraan, ik kan gaan wassen aan de beek en ik besloot met: “de moderne tijd staat voor niets”.

Waarna we allebei wijselijk zwegen. Degens Spatels kruisen … tot daar aan toe maar het mag niet escaleren.

Luc begon een gepaste oplossing te zoeken voor de ovenplaat want zo’n cheesecake wil tijdens het bakken ook nog met zijn voeten in het water staan en onze ovenplaten zijn niet diep genoeg en ik begon dit log te typen en toen blèrde het alarm en moest ik de cake gaan verlossen …

…

Ondertussen zijn we weeral twee weken verder, hebben we oplossingen voor de hele reutemeteut en ben ik de trotse bezitter van een smeltpan … en van een -achteraf gezien- grappig verhaal.