Er was een tijd dat mijn jeugdige huid een vette huid genoemd werd. Het was niet prettig.

Ik las toen dat het een goede zaak was voor later. Dat een vette huid op latere leeftijd minder rimpels ging vertonen, minder last van wat dan ook ging hebben. Ik had daar toen geen boodschap aan.

Enkele jaren terug, na een mislukte poging bij een huidverzorgster al hier, probeerde ik het opnieuw. Ze verkocht me een potje dagcrème waarvan mijn gezichtshuid ging schreeuwen van ellende. Het gevolg was dat ik naar de dokter kon die zei dat ik een uitermate lichte vorm van rosacea had.

De evenementen deden er geen goed aan: koude hallen en ovenwarme hotels zijn geen goede combinatie.

Al die jaren ging het fout met crèmes allerhande. Raad van de apotheker, van de dermatologe, … ze waren te waterig, ze waren te vet, ze waren -gewoonweg- waardeloos.

Ik stopte ermee, geen brol meer op mijn gezicht. Mijn gezichtsgel leek voldoende.

En toen ging ik afvallen en kwamen er wat rimpels. Die hebben dan niks te maken met ouderdomsrimpels maar ze zijn er wel.

Ik pakte de blauwe doos Nivea die er nog was en voelde de weldaad. Ik zocht het op. Blijkbaar zijn er wel meerdere mensen gebaat met het spul uit het blauwe blik dat mijn moeder vroeger als zonnecrème smeerde.

Momenteel zijn we al minstens een half jaar verder, ik wil ook niet te snel victorie kraaien, maar ik denk dat ik nu wel alle crèmekes uit het verleden effectief ga weggooien.

Nivea blauwe doos als dag- én nachtcrème en de rimpels zijn nog enkel zichtbaar als je met je gezicht tegen het mijne komt hangen, maar ach ja, dan zit er wel een mondmasker tussen.