Excuses zijn een te gemakkelijk excuus geworden.

Vroeger leek het moeilijk om je te verontschuldigen als je iets fout deed.

Zit het internet er voor iets tussen? Twitter misschien?

Maar we krijgen in deze tijden slag om slinger -voor de niet-verstaanders: om de haverklap- excuses te lezen voor dingen die in een opwelling ergens werden gezegd of geschreven … of getwitterd.

Vroeger zei men dat men eerst eens moest nadenken alvorens iets te zeggen. Dat zou men bij Twitter ook misschien in overweging kunnen nemen.

Maar de excuses van tegenwoordig zijn, in mijn ogen, geen excuses. Ze zijn een voorgekauwd standaard zinneke met als enige doel zichzelf in een beter daglicht te zetten.

“We wilden niemand kwaad berokkenen en het spijt ons dat we mensen gekwetst hebben” is zowat de meest voorkomende trend.

Zoals ik al eerder aanhaalde, denk ik daar nogal strak het mijne van.

Vergeven is een recht, geen plicht en kan zeker niet opgelegd worden.

Mening die blijkbaar zo verkeerd nog niet is. In wel doordachte en wel overwogen argumenten legt klinisch psycholoog Chayenne De Groote¹, die vorig academiejaar haar masterproef aan de UGent aan verontschuldigingen wijdde, het beter uit dan ik het ooit kan zeggen.

In mijn ogen zijn de excuses van nu zowat als een brandend stekske bij de gazet houden, die gaat branden en de gordijnen aansteekt en als het kot afgebrand is je excuseren en het stekske uitblazen.

¹ Het Nieuwsblad