“We hebben bakboter nodig” had Luc gezegd. Niet dat wij echt boter gebruiken, het gaat over margarine, maar we noemen die dingen nu al jaren “bakboter” en “smeerboter”. Kwestie van ze uit elkaar te houden als we ze nodig hebben.

Er was er geen in de Colruyt, niet ons gewone merk maar ook de andere vakken waren leeg. Ze waren de rekken nog aan het vullen, maar Luc vond dat geen probleem. Er was nog genoeg. En ik geloofde dat omdat ik, meestal, er voor zorg dat er van alles één stuks in reservevoorraad ligt.

Niet dus!

Luc -onze persoonlijke kok zijnde- panikeerde. Ik niet. Hij wou naar het -veel te smalle- buurtwinkeltje, ik stelde mijn veto.

Ik zei: “ik bak wel eens pannekoeken”. Ja zie, die bak ik met olie. Maar olie wil Luc niet voor vlees en gebakken patatten. Hij vindt dat dan te erg gefrituurd smaken. Kwestie van smaak en goesting.

Gisterenmorgen stond hij op en ging het menu even aanpassen. Als we een dag pizza eten en een dag die -lekkere- rookworst met spinaziestoemp, dan zitten we zeker bakboterveilig tot onze volgende keer Colruyt.

Maar ik breng wel twee pakskes mee, goed geweten. Ah ja, eentje in reserve.