De eerste keer dat één van de raadgevers over de te nemen maatregelen het woord “perimeter” in de mond nam dacht ik: “Het zal toch wéér niet waar zijn”.

Dat zou namelijk betekenen dat wij zelfs niet in de hof bij Amke en Ella zouden geraken. We besloten direct dat we nog vóór vandaag het zekere voor het onzekere zouden nemen en repten ons woensdag richting kleindochters.

We namen de DVD’s mee die we nog samen zouden bekeken hebben mocht corona geen roet in het eten gegooid hebben en ik nam enkele gemberkoekjes mee … om hen te laten proeven. Dan weet ik of ik er meer mag bakken mochten we ergens rond Kerstmis toch nog die richting uit kunnen.

Een perimeter … het is toch van de zotte. Want dan zitten we in de auto … met ons twee. En wij winkelen al nooit als hobby, dus zullen we nu zeker en vast geen kilometer te ver rijden om eens zomaar naar de grote magazijnen te gaan kijken.

We blijven zelfs op ons versleten sloefen lopen nu we niet met twee binnen mogen en ik geen pantoffels voor Luc kan passen … Ik weet natuurlijk wel dat ik nonsens vertel, maar strikt genomen …

Een perimeter dus. Wij zitten dus altijd in de hoek waar de klappen vallen. Want als dat erdoor komt is er is er zelfs geen handjezwaai voor het raam mogelijk en mogen we onszelf weeral uitlaten op een rondje gebetonneerde veldwegen van het dorp.

Ach misschien is er gewoon niks aan de hand en dan hebben we de meisjes toch eens meer gezien … en weten we dat ze gemberkoekjes lusten.