Lang geleden, maar dan ook heel lang geleden, kreeg ik van mijn tante een viewmaster, maar daar ga ik het niet weer over hebben. Die is al een poos geleden verkocht op de rommelmarkt.

Maar ik ga het wel hebben over het kistje, het kistje dat ik in het vorig log vermeldde als:

Va ging haar daar eens een kofferke voor maken en hij sloeg een kistje ineen. Het is nooit geschilderd geraakt en heeft geen slot.

Dat kistje heb ik nog, nog steeds ongeschilderd en nog steeds zonder slot. Laat nu toch dat kistje perfect zijn voor het opbergen van het houten bakgerief -behalve de deegroller dan, die kan er niet in- en laat hier nu eens -al jaren- een ongeopende pot vernis staan … wat denkt een logisch denkend mens dan? Juist.

Even speelde ik met de gedachte om het te verven, je weet wel, lakverfje er op, mooi retromotiefje … even, héél even. Want, zie je, ik ben een stuntel als het op knutselen aankomt. Ramen en deuren en kasten een laag verf geven is geen probleem, dat kan ik als de beste, maar een motiefje?

Als je weet dat ik er in de lagere school zelf in slaagde om een spatwerk te laten mislukken … dat wil iets zeggen, toch.

Vernissen dus, absoluut vernissen! Op naar de doe-het-zelfzaak om een borstel en de witte geest.