We zijn eind december, het is winter en blijkbaar is de omschakeling naar winteruur verteerd.

In deze dagen van weinig te doen word ik weer elke morgen om 7 uur wakker. Of moet ik zeggen dat om 7 uur Luc opstaat. De tijd dat ik daar overheen sliep is al lang voorbij. Ik begroet hem ’s morgens dan ook af en toe met: “Je maakt me wakker” als hij probeert muisstil uit de slaapkamer te ontsnappen.

Ergens is het wel logisch als je weet dat we rond tien uur al gaan slapen. Met de donkerte, een avondklok en een hele resem herhalingen op TV, waar zenders zonder naam maar met een nummer hun best doen om elkaar af te troeven met om ter stompzinnigste programma’s, kan je al verbaasd zijn dat we niet met de kippen op stok gaan.

Om zeven uur opstaan, buiten is het nog donker, binnen ook. Een een hele lege dag ligt voor me. Wat vroeger een luxe leek -dat is het wel- dient nu toch ingevuld te worden met mogelijke activiteiten.

Gaan wandelen zit er momenteel ook niet echt in, behalve dan zo een toerke blok om onszelf eens uit te laten.

Bakken is een plezante ontspannende bezigheid, alleen dient het baksel ook opgegeten te worden. De Bolle Gijs des huizes heeft daar geen probleem mee, ik wel … een beetje. Want een wafeltje of een koekje rantsoeneren tot één per dag blijft bij een mondelinge afspraak die al snel door dezelfde monden teniet wordt gedaan.

Ik wou haarbanden maken, niet dat ik die draag maar ik zou ze wel eens kunnen willen dragen en zodoende … Het probleem is dat stof aan de lopende meter te koop is en ik me geen 20cm van deze rol en 20cm van gene rol zie gaan kopen – de couponnekes op de markt lijken wel verleden tijd.

Om zeven uur op, gezegend met een paar concepten in mijn hoofd, een boterham van het Zwarte Woudbrood bij het ontbijt, een zjat koffie naast de laptop en we beginnen er aan.

Goeie morgen wereld!