Ik loop in de Colruyt en zoek de mayonaise van het huismerk. Die heeft Luc het liefst. Ik vroeger ook, maar sedert ik aan de kcal ben heb ik de mayonaise als enig voedingsmiddel compleet en volledig overboord gegooid.

Mayonaise dus en je kan niet geloven hoeveel soorten en merken mayonaise er in dat rek staan. Ben ik halfweg zegt er iemand “pardon”. Ze wil door. Aan de andere zijde van de rij staat een kar wiens begeleider wat verderop zit te scharrelen. En ja, die kar zal uit zichzelf niet uit de weg gaan. Ik trek mijn buik en mijn achterste onderkant in. Ze zegt: “danku”.

Maar waar was ik nu gebleven? Ik concentreer me terug op de mayonaise als ze aan komen geschuifeld, samen. Met elk een kar en naast elkaar blijven ze het rek aan de overkant bestuderen, bediscussiëren en ze overleggen grondig en minutieus. “Pardon” zegt iemand die die twee voorbij wil. Ik pak mijn kar en verplaats die en mezelf ook natuurlijk. Ze zegt: “danku”.

Zuchtend begin ik opnieuw, de potten mayonaise lopen in marsorder mijn oog voorbij … of zijn het mijn ogen die wat tilt gaan slaan …

De twee samen lopen verder met zeven karren in hun kielzog. Ik verlies mijn concentratie, doe even mijn ogen dicht en wacht tot ze weg zijn.

Opnieuw! Komen er daar toch drie andere karren die hoek omgezwaaid, recht op mij af. Ik geef op! Ik stap uit de rij en zeg tegen mijzelf – er is anders toch niemand om tegen te praten : “Dat is hier nog erger dan den Avenue Loewis”.

Stapt de medewerkster vanachter de bevoorradingskar en vraagt wat ik zei. Ik excuseer me, zeg dat ik tegen mezelf bezig ben omdat ik begon te zweten van errezze maar om niet compleet gaga te lijken zeg ik dat ik op zoek ben naar de mayonaise … Ze wijst op de rayon en zegt: “daar staat de mayonaise”. “Van het huismerk” ga ik verder. “Die staat daar” zegt ze. “Zonder citroen” maak ik eindelijk af wat ik wou zeggen. Ze kijkt naar het lege vak. “Leeg” zegt ze. Ze kijkt naar boven. “En daar staat ook niks meer” zegt ze. “Die is op” vervolledigt ze hààr zin.

“Goed dat ik het vroeg” zeg ik als ik bedenk hoe lang ik daar nog stoorzender had kunnen zijn. “Het is daar drukker dan op de Avenue Loewis” herhaal ik wat ik ervoor had gezegd en ze lacht even. We hebben het nog even over opstoppingen en samen winkelen en mondmaskers waarop ik besluit met te zeggen: “Wat loop ik nu te mekkeren over een mondmasker. Jullie moeten dat de hele dag op hebben”.

En dan kom ik uiteindelijk aan de kassa en wordt net de derde kassa geopend door de betreffende medewerkster. Ze scant, maakt de rekening en ik betaal met mijn telefoon.

“Dit is voor u” zegt ze en geeft me een zakje snoep. “Ik dacht al dat de proevertjes nooit meer zouden terugkomen” zeg ik “maar op deze manier blijft er toch iets van over”.

We grijnzen naar elkaar achter ons mondmasker maar niemand die het ziet.

“Waarom krijg jij dat nu?” vraag Luc, eens we thuis zijn.

“Das omdat ik zo’n lieve ben” zeg ik.

Toen begon dat slecht vel onbedaarlijk te lachen …