Vrouwen voelen zich niet veilig op straat. Het gegeven duikelt van tijd tot tijd de media in, meestal na weer een moord of een verkrachting waar veel ophef over ontstaat.

We weten het wel: “je rok is te kort, je bloes staat te ver open, je kleed verhult geen vormen …” Dat is blijkbaar een vrijgeleide. Maar ook het alleen over straat lopen wordt soms gehekeld. Ik ben niet zo vaak alleen naar huis moeten gaan na een avondje uit. In die tijd bestond ridderlijkheid nog en af en toe mijn vader die me ophaalde.

De keren dat het niet zo was had ik mijn sleutel in de hand, want ja, ik had ook ervaring met opdringerige lastverkopers al bleef het bij het opdringerige. Maar als je denkt dat men mij gelijk gaf … Oh nee hoor! Want hoe gemeen was ik, dat ik nog maar overwoog om een sleutel in ene zijn oog te dumpen … Hij zou blind kunnen zijn. De afstand: “mijn arm, een sleutel, zijn oog”? Wat zo iemand mij zou aandoen was minder belangrijk.

Nu lees ik dat het begint bij de opvoeding. Niet het feit dat je meisjes moet leren hoe ze zich moeten kleden. Geloof me, dat houdt geen verkrachter noch moordenaar tegen. Neen, volgens bepaalde gazetten moeten ze de jongens anders opvoeden.

Na de fout van het meisje/vrouw, de fout van de ouders dus.

Wat doen we dan met de films/reeksen die momenteel à volonté te bekijken zijn, waarin vrouwen enkel meespelen om te gillen, om ontvoerd te worden, gekneveld aan een haak te hangen of vastgebonden op een stoel te zitten, waarin vrouwen een vent neerslaan met een ijzeren staaf en die vent gewoon doorloopt als was hij een lastige vlieg tegen gekomen.

Net of dàt allemaal normaal is. Het wordt er op die manier gewoon met hele paplepels in gegoten. Dat noemen ze actiefilms. Een film waarin het niet gebeurt wordt oftewel een kerstfilm, een vrouwenfilm en in het beste geval een karakterfilm genoemd.

Dat ze daar meteen ook eens komaf me maken, met dat vertonen van gruwel. Een verwijzing volstaat. Je moet ze de techniek nog niet leren op de koop toe.