Zoals al eerder gezegd waren atleten vroeger amateur. Neen, niet wééral sport. Het gaat over de mensen achter de atleten. Want ze zijn er nog steeds. De atleten die nog steeds amateur zijn. Ook in Tokio waren ze.

Een lerares in het beroepsleven met een paar hobby’s, waaronder lopen. Wie kent Mieke Gorissen … nog niet?

Tot ze na een marathon te horen krijgt dat ze het olympisch minimum haalde, dus mee kan naar Tokio en dat ook nog doet.

Ze haalt de eindmeet en is overdonderend blij.

En na zo een prestatie wil je dat toch delen, met je man, je familie, je vrienden en kennissen. Alleen zijn die man, die familie, die vrienden en kennissen niet in Tokio.

Gelukkig is er Sammy Neyrinck¹. Dan vertel je het daar toch tegen zeker. En dan? Wel zo heeft Mieke Gorissen haar fantastisch verhaal met heel Vlaanderen gedeeld². (Doorscrollen tot: “Bekijk het volledige interview met Mieke Gorissen”)

Wat zeg ik? Ze heeft dat verhaal met de hele Lage Landen gedeeld³.

Het is niet elke atleet gegeven om een marathon te lopen. Het is niet elke journalist gegeven om te weten wanneer hij moet zwijgen en luisteren en wanneer hij een aanzetje mag geven.

Op de 59ste plaats eindigde nog een Vlaamse atlete: Hanne Verbruggen. Om haar deelname aan de spelen te bekostigen heeft ze mattentaarten verkocht.

Over mensen gesproken die iets voor de sport over hebben … en onze bewondering verdienen.