Ik houd van snuisteren:

• Speuren naar de paar nrs. van haaknaalden die ik nog niet hebt en die je in een gewone winkel per set moet kopen, hebberig als ze zijn;
• Zoeken in oude knopendozen naar die ene lichtgroene knoop;
• Kijken of daar dat ene attribuut te vinden is dat in de badkamer hoort maar ze geen verslonst uitzicht mag geven;
• En vooral … vinden wat je niet zoekt.

Soms kijk ik ook eens bij de blingbling. Ik vertelde al wel meer dat ik van steentjes en andere dingen houd. Zo vond ik al twee keer een paar oorhangers: een paar voor een euro en een paar voor een halve euro terwijl die wel één van de beide arts -deco of nouveau- zijn en heb ik nog altijd spijt van het armbandje met turkoois steentjes -3€- dat ik niet kocht.

Snuisteren dus.

Maar ik houd ook van afstand houden. En soms lijkt het wel of die twee niet samen kunnen gaan. Loop ik zo te kijken en zie ik een hoek met een rommelbak waar geen kat naar omkijkt en rep ik me daarheen dan kan je er zeker van zijn dat er tien tellen later iemand in die bak begint te graaien als moet er goud gedolven worden.

Zo bang dat ze lijken dat ik iets zou vinden dat zij misschien wel eens mogelijk zouden willen hebben hebben. Ongeveer op die manier heb ik het ook aan Luc geformuleerd.

Zo passeerden we laatst een Kringwinkel. En er dan voorbij rijden zonder binnen te springen is moeilijk. Zeer moeilijk.

Maar ik vond er iets interessants. Volgens mij dan toch. Er lagen kleine boodschappentassen met een logo op. Ik vond/vind dat toch sympathieker dan de papieren versies die wij meenemen naar de boekenmarkt om verkochte boeken in te steken als eventuele kopers geen tas bij hebben.

Ik sta te bedenken hoeveel ik er wil, neem een handvol en wuif ermee naar Luc om te zien dat een ouwe schuifelaar dichterbij is gekomen en in die tassen staat te neuzen. En dan beklaag ik me dat ik ze niet allemaal in mijn winkelmand heb gelegd alvorens Luc er bij te halen.

Maar ach, na zijn passage heb ik alle achtergebleven exemplaren bij elkaar geramasseerd.

Zo bang dat ze lijken dat ik iets zou vinden dat zij misschien wel eens mogelijk zouden willen hebben hebben. Ongeveer op die manier heb ik het ook aan Luc geformuleerd.

“En nu heb zelfs ik het gemerkt” zei Luc. Ja, en dat wil wel degelijk wat zeggen.

Ik kan niet klagen, dat niet. We betaalden 2,70€ aan de kassa en dan had ik niet enkel die tasjes maar ook nog een thermotas voor mijn BPA-vrije fles en een gebruiksvoorwerp dat op zijn privacy gesteld is.