Zoek
Als kind leerden we knielen in de kerk. Voor je de middengang verliet om plaats te nemen, moest je knielen op één knie en je hoofd buigen naar het altaar.
Op je plaats kon je niet zitten, de stoelen stonden verkeerd, je moest er op knielen. Dan zat je daar als kind met die plank voor je gezicht. Eigenlijk moest je je handen vouwen op die plank, maar omdat die voor je gezicht zat, mocht je dat een plank lager ook doen.
Twee keer per mis mocht je je stoel draaien, de stoelendans. Kreeg je die stoel niet gedraaid zonder lawaai, dan trok je moeder boze ogen en keek het hele klad nonnen om.
Dat draaien kwam juist op tijd. De rieten zitting was ook niet bepaald comfortabel aan de knieën.
Op je veertiende begon je het wat anders te bekijken. Je knielde anders. Je stond op één been achter die stoel en plooide één knie er op. Dat stond stoer nonchalant. Dat was ook de tijd dat je niet meer met gevouwen handen te communie ging maar met gekruiste armen. Dat deden ze in de Chiro allemaal. En toen was dat niet negatief.
De rituelen veranderden. De stoelen werden zitstoelen met simili zitting -konden ze daar niet vroeger aan gedacht hebben?- en in de middengang knielen deed niemand nog.
Knielen heb ik daarna altijd geassocieerd met iets negatief, iets onderdanig waar het niet nodig was, een afstraffing, een agressieve manier om een ander te imponeren of te vernederen.
En -durf ik het zeggen of haal ik me ongewenste commentaren op de hals- knielen voor een evenement vind ik -voor dezelfde reden- ook een fout signaal. Het lijkt wel op bedelen om erkenning.
En dat terwijl het een probleem betreft dat met stevige hand moet aangepakt worden. Het verdient dan ook een kordater teken. Elkaar omarmen -mijn gedacht- geeft beter weer waar men voor staat.
En dan ben ik afkerig van het blijkbaar -als hoogst romantisch beschouwde- knielen bij een huwelijksaanzoek. Dat heb ik zelfs al bij een gewoon huwelijksaanzoek, dat is ook al verouderd. Volgens mij moet zoiets in overleg gebeuren, maar soit. Mijn opinie.
Nogmaals, het is enkel mijn gedacht. Een ander mag knielen waar en wanneer hij of zij wil, zolang ze het maar niet van mij gaan verlangen. Daarvoor ben ik al veel te lang geleden op één been gaan staan.
Uitgelichte afbeelding:Fragment: Preekstoel – Sint-Michielskerk Hekelgem.
petergreyphotography
Een mooi stuk dit, waar ik me ook als niet kerkelijke en dus niet-knieler, zeer in kan vinden. Ik vind knielen bij een huwelijksaanzoek overigens wel wat hebben, mits de man dan vervolgens door de vrouw over de drempel wordt gedragen. Voor wat hoort wat. 🙂 Nog eens overigens, zie ik dat mijn waardering van de Stille Nacht van gisteren om de een of andere reden niet in de reacties terecht is gekomen. Bij deze dan alsnog.
ms
De vrouw over de drempel dragen! Nog zoiets. Net alsof het het zoveelste meubelstuk betreft.
En een man dragen is moeilijk, maar het kan wel, maar het hangt wat van de reden waarom af.
Matroos Beek
Ook ik kan me hier helemaal in vinden. Knielen is een teken van zich onderwerpen, van onderdanigheid. Dat past eigenlijk in geen enkele situatie meer. Vroeger was een hogere nog allemachtig, de tijden zijn veranderd. Gelukkig maar!
ms
Neen, ik vind het ook nergens passend.
Koen
Mooi stukje. Je laat me terugkeren naar mijn eigen jonge jaren. Ik was al jong misdienaar dus ik heb heel wat afgeknield. Maar omdat ik ook mocht figureren op het ‘podium’ heb ik dat nooit erg gevonden. Dat waren gewoon aanwijzingen van de ‘regisseur’.
Ik knielde toen ik mijn vrouw ten huwelijk vroeg vooral omdat ik wist dat zij over dat moment al vaak had gefantaseerd.
Sporters knielen tegenwoordig om aandacht te vragen voor gelijke behandeling of voor BLM. Ik vind daar niets mis mee.
ms
Ik had het eigenlijk oorspronkelijk over BLM, maar omdat ik vond dat er wel “ALL LM” wou ik het meer algemeen en tegen àlle discriminatie. Knielen is bedelen waar eigenlijk geëist zou moeten worden. Eisen dat ieder levend wezen op aarde respect krijgt en dat ook tonen maar dan op een bewust kordate manier.
Mijn generatie, de jouwe dus ook, was rebels in die mate dat meisjes het er niet mee eens waren dat de huwelijksetiquette nog altijd vereiste dat er toelating aan vader werd gevraagd. Ik stak er wel een stokje voor.
Voor zover ik weet was knielen in Vlaanderen toen nog niet ingeburgerd.
elsjeveth
Ah knielen, als hervormd opgevoed meisje ben ik niet opgegroeid met het fenomeen knielen in de kerk. Wel met de collectezak die aan een lange stok voor ons neus werd geschoven. En waar ik tot groot ongenoegen van mijn oma een greep in deed omdat ik dacht dat er pepermuntjes in verstopt zaten :-).
Het knielen voorafgaand aan een sportwedstrijd (en dan ook liever in het kader van ALL LM) doorbreekt wat mij betreft de tradities van andere gewoontes om aandacht te vragen voor schrijnende en nog steeds niet verdwenen situaties. En dat is goed.
Echtgenoot nummer 1 is nooit op de knieën voor mij gegaan. Een aanzoek werd niet gedaan in 1974, je besloot samen gewoon iets 🙂 en pa en ma moesten maar akkoord gaan.
Al met al heeft je blog weer gewoon schrijfstof opgeleverd.
ms
Bij ons kwamen ze twee keer rond: één keer met de schaal, een tweede keer met een uitgestoken hand (stoeltjesgeld).
Ieder gooide daar zijn kleingeld in, in die tijd nog kwartjes met een gaatje er in … of knopen.
Eerste echtgenoot -1975- in overleg, maar achter mijn rug blijkt er toch een discussietje geweest te zijn omdat het “hem” niet gevraagd werd. Hoe het juist zat weet ik niet meer.
elsjeveth
😉
Bertie
Knielen… gelukkig was het maar een paar keer per mis dat het hoefde. Het was niet meer zo streng, ‘onze’ nonnen hadden niet zo veel te vertellen als ik bij jou lees.
ms
Bij ons hadden de nonnen het voor het zeggen. Zo heb ik het altijd ervaren.
En een paar keer per mis? Jawel. Maar dan wel de hele mis met twee onderbrekingen.
En toen ik bij de chiro was en ging staan ging ik niet meer bij die nonnen naar school (wel bij één die nóg erger was, maar mij niet in de kerk zag staan).