We reden van hier naar ergens en zagen onderweg de pneumatische telslangen. Niet dat dat abnormaal is, je ziet ze wel meer, maar deze keer grinnikte ik omdat ik dacht aan iets van lang geleden.

Ergens in een nieuwe wijk waar nog maar één huis stond, lagen van die slangen. Wij, 10 à12 jaar zijnd, zouden die telling eens gaan verstoren, één van ons woonde namelijk in dat eenzame huis. We sprongen op de slangen. En er af.

Dat ging zo al een poosje door tot de chiroleidster zei dat er volgens haar die slangen niets telden omdat we maar op één plaats sprongen.

We begonnen met twee te springen, op autobreedte.

Pas nu ik die slangen terug zag bedacht ik dat een auto vier wielen heeft en dat per twee springen dan ook geen nut had gehad.

“Ik wil daar een foto van, voor op het blog” zei ik “straks in het naar huis rijden”.

Ik hield het fototoestel in aanslag en nét voor we aan die darmen kwamen, net toen het licht op groen sprong, besefte die Nederlandse vrachtwagen voor ons toch dat hij linksaf moest en ging zo manoeuvreren dat hij het hele beeld inpikte.

Het is enkele maanden geleden en dit stond al die tijd in concept “voor als we daar nog eens passeerden”. Ondertussen werd alles weer strenger, moeilijker en minder aangenaam om naartoe te gaan.

Ik weet zelfs niet of die darmen er nog liggen en zo ja, weet ik helemaal niet of we er binnenkort nog eens over rijden. Dit log zal het dus zonder foto moeten stellen.