Ineens blijft Luc staan. Ik dus ook. Hij kijkt verbouwereerd om zich heen en vloekt stillekes en zegt dan: “Ik ben er een kwijt”.

Blijkbaar is één van zijn handschoenen er vandoor. Hij had ze alle twee nochtans tussen de riem van zijn wandeltas en zijn buik gestoken. Volgens hem zaten die daar stevig.

Nu mag iedereen rologen. Ik deed dat niet. Een beetje ongelovig stond ik daar naar de weg achter ons te kijken en te denken:”Dat kan nu toch niet waar zijn zeker”.

“Aha! Daar!” wees hij en liep een dikke 200m terug om neen te schudden en terug te komen.

Hij wou met de auto de wandeling overdoen. Ik stelde mijn veto. Al rijdt iedereen kriskras door dat veld -geen kat kan er aan uit waar het mag en waar het niet mag- ik wil het niet omdat het mij ergert dat er zijn die het wel doen.

De wandeling nog eens? Poeh! Het regende stillekes maar we werden er wel nat van en bovendien werd een normale wandeling dan ineens een dubbele wandeling.

“Met de fiets” opperde ik. De fietspomp is kapot. Het darmke is weg en de fietsen staan al minstens drie jaar stil.

Zodoende gaan we die wandeling vandaag opnieuw doen, op zoek naar de verloren handschoen.

Waarom die handschoen tussen die riem en zijn buik zat? Die aan elkaar vast maken met zo een haakje vindt Luc toch zo omslachtig.

En zeggen dat ik het deze week nog over die harnassen had die de kinderen indertijd droegen onder hun jas, met een uiteinde door elke mouw en daar een handschoen aan.

Breng me niet op gedachten.

Het is niet de eerste keer dat Luc een handschoen verliest. Of deze handschoen dezelfde is van toen of dat ze misschien een opvolger is van die van toen, dat kan ik niet meer zeggen. Feit is wel dat we vandaag misschien zoveel chance niet meer zullen hebben als toen.

Dat zal ik dan straks wel weten te vertellen.