Zoek
Ineens blijft Luc staan. Ik dus ook. Hij kijkt verbouwereerd om zich heen en vloekt stillekes en zegt dan: “Ik ben er een kwijt”.
Blijkbaar is één van zijn handschoenen er vandoor. Hij had ze alle twee nochtans tussen de riem van zijn wandeltas en zijn buik gestoken. Volgens hem zaten die daar stevig.
Nu mag iedereen rologen. Ik deed dat niet. Een beetje ongelovig stond ik daar naar de weg achter ons te kijken en te denken:”Dat kan nu toch niet waar zijn zeker”.
“Aha! Daar!” wees hij en liep een dikke 200m terug om neen te schudden en terug te komen.
Hij wou met de auto de wandeling overdoen. Ik stelde mijn veto. Al rijdt iedereen kriskras door dat veld -geen kat kan er aan uit waar het mag en waar het niet mag- ik wil het niet omdat het mij ergert dat er zijn die het wel doen.
De wandeling nog eens? Poeh! Het regende stillekes maar we werden er wel nat van en bovendien werd een normale wandeling dan ineens een dubbele wandeling.
“Met de fiets” opperde ik. De fietspomp is kapot. Het darmke is weg en de fietsen staan al minstens drie jaar stil.
Zodoende gaan we die wandeling vandaag opnieuw doen, op zoek naar de verloren handschoen.
Waarom die handschoen tussen die riem en zijn buik zat? Die aan elkaar vast maken met zo een haakje vindt Luc toch zo omslachtig.
En zeggen dat ik het deze week nog over die harnassen had die de kinderen indertijd droegen onder hun jas, met een uiteinde door elke mouw en daar een handschoen aan.
Breng me niet op gedachten.
Het is niet de eerste keer dat Luc een handschoen verliest. Of deze handschoen dezelfde is van toen of dat ze misschien een opvolger is van die van toen, dat kan ik niet meer zeggen. Feit is wel dat we vandaag misschien zoveel chance niet meer zullen hebben als toen.
Dat zal ik dan straks wel weten te vertellen.
petergreyphotography
Misschien dat iemand die de handschoen vindt die aan een tak hangt ofzo, of op een paaltje zet. Op een van mijn vaste wandelroutes staat al drie weken een kinderhandschoen op de spijl van een hek. Een veelkleurig wollen handje dat zachtjes naar me wuift.
ms
Dat zie je wel vaker dat mensen dat doen, maar ik vrees dat we dat in het veld niet kunnen verwachten.
De fruitbomen zijn wat te hoog en staan op een -weliswaar klein- afstandje van de weg veelal omheind. En staken en bomen zijn er -zo goed als- niet.
Zo snel mogelijk vertrekken is de beste optie.
ms
Heet van de naald: GEVONDEN!
Matroos Beek
Oef!!
ms
Ik heb er nog efkes een foto van de ontsnapte snoodaard bij gezet terwijl die nog even van zijn vrijheid genoot.
Niet dat het zwaar problematisch of dramatisch was of is, maar het is gewoon ambetant als je er eentje mist. En niets zo eenzaam als een overgebleven handschoen of sok.
Niet dat Luc geen andere handschoenen heeft, maar die zijn dan weer in fleece.
Matroos Beek
Ik begrijp het helemaal. Een mens is gehecht aan zijn gerief.
ms
Ook dat je eigenlijk op zoek moet naar een nieuw paar als je hem niet terug vindt.
Ondertussen hangen ze, samen, fris gewassen, te drogen op Lucse wijze:
Matroos Beek
Jammer, ik krijg de foto niet te zien…
ms
En nu?
Matroos Beek
Hahaha! Schitterend! Dat getuigt van grote spitsvondigheid.
Bertie
Hè gelukkig, ik zocht al mee. ☻
Op echt elke fietstocht vonden we een paar handschoenen of wanten. Ze pasten nooit bij elkaar.
ms
Je ziet ze eigenlijk overal wel liggen. Gelukkig vonden wij die enige, die we zochten, wel terug.
Bertie
Maar wie hem meenam weet ik niet, plaatje opent niet.
ms
Niemand nam hem mee, Luc heeft die daar gewoon laten vallen, denk ik.
Probeer eens met een klikske hier.
Bertie
Nu zie ik het.
Suskeblogt
Dat is geluk hebben.
Fijne zondag verder.
ms
Het was niet echt verwonderlijk maar je weet nooit. Was die op het beton gevallen kon ze kapot gereden zijn. Het zijn tenslotte veldwegen.
En momenteel is er wel veel te doen zowel op het veld als in de boomgaarden.
elsjeveth
Zo dat is nog eens sjans! Zo´n gehaakt touwtje met aan beide zijden een handschoen hadden wij als kind in de jas…en toch kregen we het voor elkaar de kriebelwanten kwijt te raken