Alhoewel ik zowat terloops vertelde dat ik een hekel heb aan restanten van etiketten en stickers en dat ik meer bepaald beschreef dat ik altijd prijsstickers van boeken afhaal moet ik eigenlijk toegeven dat ik vermoed dat dat een beetje een obsessie van mij is. Ik heb het nooit kunnen verdragen. Ik erger me er aan en zeker als het gekochte een blijver is. Dan vind ik dat ik, vermits ik ervoor heb betaald, geen gratis reclame moet maken door er een of ander etiket te laten opzitten dat enkel gaat loskomen, vies worden en lijmrestanten achterlaten.

Voilà lange inleiding, maar ik hoop dat iedereen begrijpt dat lijmrestanten, etiketten, prijsstickers en ik niet kunnen samenleven. Het was dus al een hele verademing toen ik leerde dat je het spul er ook met lampolie kan afkrijgen. Dat is beter en gezonder dan met dissolvant.

Kun je je voorstellen wat er gebeurt als ik mijn Decathlon sandalen uittrek en er een gifgroene prijssticker van één of andere winkel, waar ik nooit kom, zie opplakken? Wat er gebeurde? Eigenlijk helemaal niets! Ik heb enkel die prijssticker er af gehaald en mijn fantasie op hol laten slaan toen ze zich voorstelde dat iemand me zou gevraagd hebben of ik écht schoenen kon kopen in betreffende winkel.

Een andere sticker, een ander verhaal. De sticker is zo groot als de achterruit van een auto en geeft de gegevens weer van een zaak waar ik wel al eens had overwogen er contact mee op te nemen. Maar … ze stonden zo gezellig buiten te grappen en te lachen, zagen mij, gingen smoezelen en stiekem kijken en verder konkelfoezen en giechelen. Tja, ik ga mijn outfit niet beschrijven -de situatie zou herkenbaar worden- maar er was niks ridicuul aan, enkel misschien voor kleingeestige mensen die de mond vol hebben over gelijke rechten, maar dan niet voor zij die ouder zijn dan zij. Ik veegde er vierkant mijn voeten aan en schrapte de overweging om er contact mee op te nemen.

Er zijn er nog andere ook, namelijk die welke ik liet zitten en waar ik uitermate blij om ben dàt ik ze liet zitten. Bijna drie jaar zitten de twee Slovenen, de Oostenrijker en de Duitser op de autoruit en telkens mijn oog er op valt zucht ik van tevredenheid dat ze nog steeds in staat zijn mij een vakantiegevoel te geven.

Maar ach ja, dat zijn dan ook geen stickers, dat zijn dan ook geen etiketten … dat zijn vignetten.