Als je mij vraagt wat mijn favoriete sportwinkel is, want ja wandel- en zwemkledij hebben we ook, zal ik sowieso “Decathlon” antwoorden. Daar hoort echter wel enige nuance bij.

Wandelschoenen wil Luc dan wel van Decathlon, ik niet. En dat is puur omwille van het uitzicht. Mijn wandelschoenen kocht ik meestal bij een stockverkoop. De laatste komen van D’Store in Boutersem. En die winkel zal ik wel onthouden … voor stapschoenen.

Als je naar mijn favoriete merk vraagt, er zijn er wel meer, maar voor bepaalde zaken zou ik wel eens “Regatta” durven zeggen, al is ook daar enige nuance vereist. Lees maar over de verduurde stapschoenen, die waren van Regatta.

Die keer op Arran -dat moet 2014 of 2015 geweest zijn- kocht ik me een dunne Regatta fleece voor 7£ in stockverkoop, zoiets voor een frissere zomerdag of als een tussenlaag in de winter. Maar er was toen maar één exemplaar in een deftige kleur. De andere kleuren waren roze en pastelblauw en daarvan was er voorraad genoeg. Ga daar maar eens mee in ’t bos hangen. Ik kocht ze niet.

Dat heb ik me nu al zo vaak en zo erg beklaagd, want het zelfde model in dezelfde materie was niet te krijgen, niet te vinden. Ik zou ervan gaan kjoemeren, want die fleece voldoet nog steeds, na al die jaren wandelen, en is nog altijd even zalig om dragen.

Net als ik een site vind waar ze wel zijn, maar dan in de U.K. en dat betekent invoerkosten, komt Decathlon, net zoals met die schoenen, met een tijdelijke verkoop van die fleece truien via een partner: Regatta.

Eerst was er nog een hoop gedoe omdat ik altijd de gazetten uit mijn kleren knip en ik me niet echt meer herinnerde welke maat dat was. Tót me inviel dat ze daar in de U.K. andere maten hanteren en die wist ik wél nog. In die maat had ik uiteindelijk nog de keuze tussen twee kleuren. Een moeilijke keuze. Een zeer moeilijke keuze. Een keuze die zo moeilijk was dat ik ze maar alle twee bestelde.

Bij al dat opzoekwerk had Luc ook ontdekt dat Decathlon ook een verkoopsplatform zou worden¹ voor bepaalde uitgekozen partners en ook niet voor het hele gamma blijkbaar. Op de site in de U.K. hebben ze namelijk nog andere/meer kleuren zoals rood bijvoorbeeld. Maar dat is ook niet echt een kleur om in het bos mee te hangen.

Waar we de wandeling de twee vorige keren “Belevingen in Bevingen” noemden, parkeerden we de auto nu, in het naar huis rijden van de Decathlon, op de andere parkeerplaats, waardoor het ineens de Cicindria wandeling werd, zoals ze eigenlijk heet, zonder die belevingen.

Waar de de tweede keer al hadden gemerkt dat er meer reuze stoelen stonden -de eerste keer was er maar één- heb ik er nu foto’s van gemaakt.

Of de namen op de stoelen verwezen naar de maker ervan, naar een appel- en/of perensoort, ik had er het raden naar en ging googelen.

Zoals ik dus al half zei, zijn het reuzenstoelen … voor de reuzen van Sint-Truiden. Maar die ene, die Bigareau heeft al een beetje te heftige fratsen uitgehaald op zijn stoel. Waarschijnlijk is er een onbevoegde bovenop geklauterd en is er door gezakt. Dat is wat onbevoegden doen.

En blijkbaar zijn er meer dan de vier die wij zagen¹, maar dan buiten het ons reeds verkende pad. Of we ze gaan zoeken? Ik denk het niet, al wil ik wel die langere wandeling doen.

De zwembrillen! Daar was wat mis mee. Om welke reden dan ook, heeft de verplichte rustperiode de zwembrillen geen goed gedaan. Luc zwom constant in de mist, terwijl de mijne eerder bewolkt was. En er was geen verhelpen aan.

“Geen op sterkte meer!” besloot ik. Die sterkte was eerst en vooral al niet correct geweest en die brillen waren te duur. Het idee voor een grote duikbril met mijn gewone bril er onder voerde ik af. Wegens belachelijk.

We gingen elk een zwembril halen bij Decathlon en stonden daar te passen en te kijken, wat niet zo eenvoudig is, want het is nogal omslachtig als je telkens je bril moet op- en afzetten.

Gaat daar ineens een alarm af. Ik werd licht ontstemd want waarom moet men altijd beginnen blèren als ik in de buurt ben? Dat vragen mijn oren dan wel aan mij en niet aan diegene die blèrt.

“Iemand die naar buiten wandelde met de beveiliging er nog aan” dacht ik … tot iemand van Decathlon kwamen zeggen dat er echt brandalarm was maar dan wel om te oefenen. En wij allemaal -rapraprap- naar buiten …

… en daarna terug naar binnen om te herbeginnen. Bril op, bril af, bril op, bril af, …

Eigenlijk ging het meer over Luc. Ik zie, ik pas, ik ben content. Bij Luc lukte het niet zo goed. We hadden professionele hulp nodig. En daar kan je bij Decathlon niet over klagen. Behulpzaam zijn ze. Maar ook zij moesten even uitdokteren hoe het kwam en wat de reden was dat hij problemen ondervond.

Alles wat bij de versterkte glazenbril werd aangeraden rieden ze af, terug naar de regels zoals ik ze vroeger had gekend. Maar! Ze hebben ook speciale opbergdozen voor die zwembrillen om hem te beschermen en te verluchten.

Ik zag die, bekeek die en dacht: “Azo een doodskist! Die kan niet meer bij in de zwemzak” maar ik zei dat ik hem wel in de brillenkas van de andere zou steken.

Was dat hele verhaal nog niet hilarisch genoeg, breekt de kassierster de printer nog even uit omdat die weigerde ons ticket af te printen. Niet dat ze ze stuk deed of zo, ze haalde ze gewoon helemaal uit de houten plank.

“Dat is voor het zwart geld” zei Luc en we liepen al lachend en zonder alarm met twee -betaalde- zwembrillen de deur uit.

Wordt vervolgd …

Alhoewel ik zowat terloops vertelde dat ik een hekel heb aan restanten van etiketten en stickers en dat ik meer bepaald beschreef dat ik altijd prijsstickers van boeken afhaal moet ik eigenlijk toegeven dat ik vermoed dat dat een beetje een obsessie van mij is. Ik heb het nooit kunnen verdragen. Ik erger me er aan en zeker als het gekochte een blijver is. Dan vind ik dat ik, vermits ik ervoor heb betaald, geen gratis reclame moet maken door er een of ander etiket te laten opzitten dat enkel gaat loskomen, vies worden en lijmrestanten achterlaten.

Voilà lange inleiding, maar ik hoop dat iedereen begrijpt dat lijmrestanten, etiketten, prijsstickers en ik niet kunnen samenleven. Het was dus al een hele verademing toen ik leerde dat je het spul er ook met lampolie kan afkrijgen. Dat is beter en gezonder dan met dissolvant.

Kun je je voorstellen wat er gebeurt als ik mijn Decathlon sandalen uittrek en er een gifgroene prijssticker van één of andere winkel, waar ik nooit kom, zie opplakken? Wat er gebeurde? Eigenlijk helemaal niets! Ik heb enkel die prijssticker er af gehaald en mijn fantasie op hol laten slaan toen ze zich voorstelde dat iemand me zou gevraagd hebben of ik écht schoenen kon kopen in betreffende winkel.

Een andere sticker, een ander verhaal. De sticker is zo groot als de achterruit van een auto en geeft de gegevens weer van een zaak waar ik wel al eens had overwogen er contact mee op te nemen. Maar … ze stonden zo gezellig buiten te grappen en te lachen, zagen mij, gingen smoezelen en stiekem kijken en verder konkelfoezen en giechelen. Tja, ik ga mijn outfit niet beschrijven -de situatie zou herkenbaar worden- maar er was niks ridicuul aan, enkel misschien voor kleingeestige mensen die de mond vol hebben over gelijke rechten, maar dan niet voor zij die ouder zijn dan zij. Ik veegde er vierkant mijn voeten aan en schrapte de overweging om er contact mee op te nemen.

Er zijn er nog andere ook, namelijk die welke ik liet zitten en waar ik uitermate blij om ben dàt ik ze liet zitten. Bijna drie jaar zitten de twee Slovenen, de Oostenrijker en de Duitser op de autoruit en telkens mijn oog er op valt zucht ik van tevredenheid dat ze nog steeds in staat zijn mij een vakantiegevoel te geven.

Maar ach ja, dat zijn dan ook geen stickers, dat zijn dan ook geen etiketten … dat zijn vignetten.

We wilden gisteren een rommelmarkt bezoeken georganiseerd door iemand die op de boekenmarkt ook een stand heeft. We zijn er niet geraakt … de weg was onderbroken. Rondrijden hielp ook al niet. Geen doorkomen aan.

We zijn dan maar naar een Kringwinkel in de buurt gereden. We zijn er niet geraakt … er was een omleiding met een omleiding in een omleiding. Er rond rijden hielp ook al niet. Geen doorkomen aan.

De andere Kringwinkel? Een gemeente of twee verder? We zijn er niet geraakt … er was diezelfde omleiding met een onderbreking er midden in. Er rond rijden hielp ook al niet. Geen doorkomen aan.

Naar huis dan maar weer? Neen toch!

We zouden naar Decathlon gaan. Want net nu, nu de zwembaden terug gaan openen zonder afspraak op voorhand en net nu de badmutsen overal verdwijnen wil ik een badmuts voor mijn ondertussen lange haren. Ik heb mijn silicone Speedo nog maar die krijg ik niet ver genoeg over mijn hoofd als die haardos er onder steekt.

Resultaat? De badmutsen voor lange haren zijn niet groter dan die Speedo.

En deze keer voor echt naar huis!

Over een geslaagde uitstap gesproken.

Nu koop ik meestal enkel boeken in de Kringwinkel, maar vorige keer zag ik een BPT drinkfles van Decathlon, krak dezelfde als de mijne voor een halve euro. Daar kon ik echt niet aan voorbij.

Eens thuis gekomen ging ik de fles afwassen. Toen ik ze opende walmde de geur in mijn neus. Een stank uit de hel. Ik zou niet weten wat het was.

Ik goot er aangelengd citroensap in en spoelde ze om met azijn. De stank bleef.

Ik goot er pure azijn in. Geen verhelpen aan. Luc heeft het over een chemisch product terwijl ik het eerder een rotte visgeur vindt. Wat hebben ze verdorie in die fles gekapt?

Er staan nog meer remedies op internet, maar als ik die allemaal ga proberen komt die fles me wel duurder dan een halve euro, misschien wel duurder dan een nieuwe bij Decathlon zelf.

Maandelijks krijg ik punten van Proximus die ik kan opsparen en als ik er voldoende heb, kan ik daarmee een kortingbon kopen. Afhankelijk van de hoeveelheid punten heb je de keuze uit een menu. Meestal wacht ik tot ik voldoende punten heb om ze om te wisselen voor een kortingbon bij de Decathlon.

Gisteren kreeg ik een mail dat Proximus met de actie gaat stoppen. Ik kan de overblijvende punten nog omruilen tot 30 november 2011 maar nieuwe krijg ik er niet. De overblijvende punten geven me enkel recht op een tegoedbon voor 30 belminuten op de vaste lijn, die Luc nog enkel gebruikt om zijn zus op te bellen omdat ’s avonds geen firma’s open zijn. Dertig minuten extra op een vaste lijn waar we recht hebben op 1.000 belminuten en waar er deze maand -uitzonderlijk- 88 van gebruikt zijn.

De puntengaring wordt vervangen door Enjoy! Het is nieuw, er zijn aanbiedingen en ik kan meedoen om zaken te winnen. Wat die zijn? Een cinematicket voor 5€, tickets aan halve prijs en aan 25% en 50%.

Om bij Enjoy! te gaan kijken moet ik namelijk inloggen al ben ik wel ingelogd op mijn Proximus account.

Of er ooit iets gaat tussen zitten wat ik zou willen weet ik nog niet. Momenteel dus niet.

Bovendien loopt dat niet zo automatisch en moet ik het lijstje weer telkens controleren.

[Ironie mode aan]Een hele verbetering[ironie mode uit].