“Diegenen die goed te been zijn, mogen met mij meekomen” zegt hij. Wij staan op, samen met een tiental mensen van tien -of een meervoud- van tien jaar jonger dan wij.

We gaan de trap af. Hij draait zich om, kijkt naar mij en vraagt: “Gaat dit voor U?” Ik schrik wat maar draai me om waar natuurlijk niemand staat en vraag: “Voor mij?” Hij knikt. Ik loop verder, hij wacht tot ik bij hem ben en ik lach wat als ik vraag: “Zie ik er écht zó oud uit?”

Hij schrikt en stamelt dat hij dat zo niet bedoelde, waarop ik hem geruststel en zeg dat ik dat wel weet en dat het toch goedbedoeld en bezorgd was.

Ik meen dat als ik zeg dat ik weet dat hij het goed bedoelde, maar als ik niet goed te been was zou ik niet meegegaan zijn.

Meestal reageer ik niet zo gevat maar eerder gelaten maar nu ging het eigenlijk vanzelf. Maar waarom maakt men zich dan niet bezorgd om Luc?

Tweede voorval, maar deze keer op de rommelmarkt. Luc staat te onderhandelen als een ander iemand mij iets vraagt over een drietal boeken. Ik vraag om even te herhalen omdat ik niet goed hoor en niet méér dan “boeken even opzijleggen” had verstaan. Ze wijst met haar kin naar Luc ik heb haar laten wachten tot Luc klaar was.

Het was onbewust ja. Maar ik heb bewust niet aangedrongen. Ze wou gewoon eerst even op haar lijst gaan nakijken of ze ze al niet had.

Ik ben niet zo snel op mijn tenen getrapt, zeker niet als het goedbedoeld of onbewust is, maar ik word er zo moe van … dat ik het liever opgeef.

Mijn tenen trekken het zich niet aan, maar ze slaan er giftig groen van uit.

Op zich zijn zulke voorvallen natuurlijk verwaarloosbaar, maar als ze zich opstapelen zijn ze er wel mee de oorzaak van dat je jezelf bij tijd en wijle eens door elkaar moet schudden.