Eerste hoofdstuk

Nadat we van een medestandhoudster op de boekenmarkt hoorden dat zij al was aangesproken over het gebruik van plastic zakjes en zij dan maar papieren exemplaren had gekocht -waar ik ook tegen ben, dat is namelijk niet zo goed voor de bomen- hadden wij toch ook onze plastic zakjes thuis gelaten om ze te gebruiken in de pedaalemmers.

We waren dan ook blij toen we in de Kringwinkel de zakjes in geweven materiaal vonden -zij het met een logo er op- en we betaalden met graagte de 10cent/stuk.

Nog blijer waren we, toen we zo een twintigtal zakjes kregen, zelfde materiaal, ook met een logo, maar wel een tiental blauwe en een tiental roze, met verwijzing naar het geslacht van een baby. Ik vond dat grappig en ik stelde me het gezicht van de klanten al voor als ik ze zou geven.

Op de boekenmarkt echter, willen de meeste mensen geen zakje, ze hebben er meestal zelf wel een voorzien.

Tweede hoofdstuk

Luc en ik, wij laten nooit ons kraam alleen. Nooit! Sommige anderen doen dat wel, wij niet. Standhouders die alleen zijn verstaan zich onder elkaar, soms zelfs zonder een woord te zeggen. Dan trekken ze je aandacht, trekken even hun onderste ooglid naar beneden, we knikken ja en ze gaan. Geen mens is waterdicht.

Bij ons is dus altijd één van ons beide van wacht, behalve …

Ik kom terug van de wc -gelukkig bevond die zich maar op een goeie 50m van ons kraam- en zie … geen Luc. Waar zit die nu? Dat kraam zo alleen laten. Ik kijk naar de kassa. Alles in orde. Ik kijk in de auto naar mijn sjakosj. Alles in orde. Ik kijk in de koffer, die altijd blijft open staan. Die koffer fungeert een beetje als voorraadkast voor onze picknick, ons drinken, onze lege dozen en lege tent- en stoelenzakken. Alles in orde. Nu dient die zelfs als zitplaats.

Maar waar zit Luc?

Ik stuur een berichtje: “Waar ben je” en hij antwoordt: “Ik kom er aan”.

Breed lachend komt hij aangestapt. Ik haal diep adem, tegen iemand die vrolijk loopt te lachen mag je niet uitvallen. “Ik heb dat toch gezegd” zegt hij “dat ik eens rond ging gaan”.

Wat blijkt nu? Blijkbaar hebben we samen gezegd dat we weg gingen. Ik met mijn slechte oren heb dat niet gehoord, hij met zijn minder goede oren, ook niet.

Maar ach, alles is in orde, er is niks gebeurd en we spreken af dat we in de toekomst voor een ontvangboodschap -gesproken dan- moeten gaan. Kwestie van dit soort misverstanden te vermijden

Het zindert nog wat na. Meestal met de vermelding van: “Hebben wij sjaans gehad”.

Derde hoofdstuk

Willen ze op de boekenmarkt geen zakje, op de rommelmarkt willen ze dat wel. Ze vragen er zelfs om. Ook als ze maar iets ter waarde van 10cent aankochten, willen ze een zakje. Ze krijgen er eentje … van Pearle, van Hans Anders of wat er dan ook nog in de zakjeszak zit. Soms heb ik de indruk dat het meer om de zakjes te doen is dan om de aankoop.

Vorige zondag -ik stel zelf een zakje voor want voor meerdere boeken mag dat wel iets meer zijn- en ik vraag al lachend: “Wil je een jongen of een meisje?”

Er was niks te jongen of meisje! Die babyzakjes waren weg, alleen die. En ik die dacht dat er zoveel ruimte in die zakjeszak zat omdat ik de plastic folie ergens anders had ingestopt.

Epiloog

We konden het niet geloven. We kunnen het nog altijd niet geloven. Volgens mij ga ik dat nooit kunnen geloven. Allee nu.

Weet je dat wij wel weten dat we enorm veel sjaans hadden dat ze enkel gratis gekregen zakjes meenamen?

Weet je dat dat aanvoelt alsof ze het begin van mijn fortuin meegeritst hebben?

Weet je dat ik in mij Q gebeten ben dat ze zomaar in de koffer hebben gekeken?

Met dank

Aan de dieven.