Al zolang ik Luc ken had ik een geheim voor hem. Ik wist het eerst zelf niet meer tot ik er eens per toeval op stuitte en dacht: “Ach ja, dat moet ik hem nog eens vertellen”.

Maar weer vergat ik het en het geheim bleef waar het was, stil en verdoken en goed beschermd.

Tot ik vorige vrijdag, tijdens een praatje met Jim, het over inspiratie of geen inspiratie had en Jim zei: “Je moet dat geheim nog aan Luc vertellen”.

“Luc” zei ik “Jim heeft een geheim”. Want ja, eigenlijk ben ik de oorzaak maar Jim hád het.

Luc keek vragend en ik tastte in de zak van Jims’ schortje en haalde het kokertje er uit. Luc keek nog vragender. Ik haalde het dopje van het kokertje. Allee, dat probeerde ik want het dopje brak af.

“Wat is dat?” vroeg Luc en ik duwde het kokertje onder zijn neus. Hij trok een vies gezicht, waarop ik ook eens ging snuiven. Bah! Wat een stank!

Eigenlijk was het ooit eens romantisch bedoeld. In de tijd dat Luc en ik elkaar wel al kenden maar nog niet samen woonden bewaarde ik een klutske van zijn parfum in dat kokertje. Wel een beetje puberachtig voor een vrouw van middelbare leeftijd, maar ach ….

En daar is het al die vele jaren blijven zitten. Tot nu.

Ik heb het stinkend geval nu maar in de vuilbak gegooid, wel een beetje met pijn in het hart.