Op een dag, een paar maanden terug, heb ik komaf gemaakt met een vervelende gewoonte van Luc.

Die zette namelijk lelijke badkamerverfrissers in mijn oude houten kasten omdat hij vond dat die kasten naar “oud” roken.

Tot op de dag dus dat ik besloot dat ik parfumgeur in een kast maar niks vond en zei: “Die kasten stinken niet, die parfumverspreiders wel” en ze er allemaal uit haalde.

Sedertdien ruiken mijn kasten weer zoals ze horen te ruiken, naar oude houten kasten.

Ik houd van de geur van “oud”, echt waar. Ook een huis kan zo soms de geur van “oud” hebben en dat ruikt dan zo gezellig.

Het waarom viel me deze week ergens in. Het is ook een herinnering … aan Alice of Aliceke, zoals ik haar noemde. Ze woonde met haar man en haar -volwassen- zoon in een groot huis waar de voorkamer en de middelste kamer zo roken. In de eerste kwam je binnen, daar herinner ik me niet veel van, maar die middelste kamer -eetkamer?- stond vol met tafel en stoelen en kasten en een poef en bijzettafelkes en bibelots en prullaria.

Dus moest je langs links rond die tafel lopen want rechts kwam je er niet voorbij met dat volgepakte dressoir en daar hing dan, recht voor me uit, een prachtig portret van de zoon waarop hij wel een filmster leek. Ik denk dat hij echt wel een mooie jongen/man was. Dat zag ik als zesjarige zonder te weten dat dat iets betekende.

Verder rond die tafel was de deur naar de achterste plaats. Daar snorde de stoof en stonden de rieten zetels van Alice en haar man Jules.

De hond van Aliceke sprong op mijn schoot en begon daar achter zijn staart aan te zitten. Dat vond ik grappig, maar het mocht niet. Een keer ben ik met Jules en de hond in de groentenhof een toerke gaan doen. Ondertussen zullen mijn moeder en Aliceke wel het één en ander te vertellen hebben gehad.

Ik kwam daar graag, in een tijd dat bij ons thuis de dood van mijn Broertje hing en de verwijten over de oorzaak begonnen op te steken, was Aliceke de vriendelijke noot in mijn kinderbestaan.

Ik had twee schildpad poppen. Dat waren geen twee poppen. Dat werden gewoon “de twee Alicekes”. Toen we verhuisden heb ik ze niet mogen meenemen. Ze werden op een hele hoop andere dingen gegooid en verbrand.

Jaren later, toen mijn vader 46 was en zijn oren al in de toestand waren zoals de mijne nu zijn, al had hij geen Tinnitus, werd hij geopereerd. De naam van de kliniek klonk me bekend in de oren. Die heette: “Les deux Alice”.