Het venster is geen doorkijk om de buren te begluren, bij mij toch niet. Maar als ik recht sta aan mijn laptop en ze stoppen met hun fiets nogal bruusk voor mijn venster, kan ik er echt niet naast kijken.

Dat gebeurde namelijk. Hij, ergens in de puberjaren, ging kort in de remmen en in één beweging was hij van zijn fiets gesprongen en stond zijn rugzak op het zadel. Hij begon te graaien. En ik dacht aan één of andere koekskes- of wafelverkoop of weet ik veel.

Maar neen. Hij viste een spuitbus deo op en begon onder zijn jas te spuiten, niet specifiek onder zijn oksels maar gewoon onder de vest. Hij snoof er efkes aan. Daardoor viel hem blijkbaar op dat zijn mouwen ook een beurt nodig hadden. Hij ging grondig te werk. En toen moesten ook zijn handen -binnen- én buitenkant- er aan geloven. En daarna ging hij de binnenkant van die vest nog eens behandelen.

Uiteindelijk sprong hij op de fiets en was weg. Ik dacht: “Ohlala, die heeft hier ergens een afspraakske”.

Achteraf echter, toen ik het hele gebeuren nog eens overdacht, had ik de indruk dat hij eerder een andere geur probeerde te camoufleren.