We willen weg. Met de auto. Maar waar vroeger haast geen verkeer op die berg naast ons naar boven of beneden moest, lijkt dat nu soms wel een autosnelweg. We vragen ons af hoe het komt dat er niet meer ongevallen gebeuren gezien de snelheid waarmee die die berg afstormen en gezien zij die uit de straat komend links gaan rijden om die die berg op rijden.

Dus stapt Luc in de auto, zet hem in achteruit en ik sta aan de overkant en houd die bocht in het oog.

Er kom er ene van boven, ene met een camionette met een remorque er aan. Die rijdt voorbij en ik gebaar Luc dat de weg vrij is. Wat doet nu die voorbijrijder? Die draait zich met een zwier om op het bredere stuk en stormt terug die berg op.

Ik steek mijn hand op naar Luc die onmiddellijk remt en die camionette met remorque stopt voor mijn voeten. Even dacht ik dat die de weg wou vragen en ik was al zo gepresseerd.

Hij draait zijn ruit omlaag en ik zeg vragend : “Ja?” waarop hij iets zegt van daar te stoppen. Even dacht ik dat hij daar wou parkeren en ik zeg: “Neen hoor! Ik wil die auto van de hof halen” terwijl ik onze auto aanwijs die staat te wachten met zijn achteruitrijlichten aan.

Pas als hij wegrijdt besef ik hij eigenlijk vroeg waarom ik hém had laten stoppen.