We stonden in een winkel aan de kassa aan te schuiven toen mijn telefoon ging en ik de hele wachtrij verraste door zomaar in het niets tegen niemand luidop te gaan praten. Ik vertelde de beller dat ik in een winkel stond en ze zou me terugbellen. Maar ik wou eerst wel weten wie ze was, als ik een ongewenste beller al zou kunnen ontmoedigen …

Maar dat was het nu juist. Het was geen ongewenste beller. Het was de firma van onze waterontharder voor een afspraak voor het jaarlijks onderhoud. Ik liep naar buiten, maakte een afspraak voor gisteren, waarbij ik mijn agenda niet kon bekijken om een paar redenen waaronder het feit dat ik nooit te maken krijg met opbellende afspraakmakers. Dat gaat altijd per e-mail of sms.

Natuurlijk bleek achteraf dat Luc die dag naar de kinesiste moest. Maar ach, ik ben een groot meiske en kon toch wel mijne plan alleen trekken zeker …

Vorige zondag begon Luc af en toe hevig te hoesten. Maar dan echt maar af ten toe, maar hij had wel een vervelend gevoel in zijn keel.

Maandag in de vooravond kreeg ik een vervelend gevoel in mijn keel en jeukende oren, maar jeuken dat die deden. En ik wist hoe laat het was.

Dinsdagmorgen, bij het ochtendgehoest, vroeg Luc: “Zou ik niet beter de kinesiste afzeggen?” Dat deed hij.

Voor de man van de waterontharder hebben we wel ons mondmasker opgezet en afstand gehouden.

Gisteravond kraste mijn stem als die van een heks omringd door een kraaienkoor. Wat dat straks gaat geven bij het opstaan …