Toen we van Winterberg naar huis reden en een bepaalde op- en afrit passeerden was er een herinnering en ik googelde. Geschokt keek ik naar wat ik te zien kreeg. De herinnering werd ineens levensecht.

Het was jaren geleden, de kinderen waren nog klein en wij hadden Duitse vrienden, we zagen elkaar meermaals per maand, we gingen samen op vakantie met een hele groep en om één of andere reden is de vriendschap verwaterd.

En nu las ik dat de Duitse vriend was overleden, al anderhalf jaar.

En ik begreep niet waarom ik treurde om een vriend waar ik al decennia geen contact meer mee had gehad. Of was dat misschien de reden van dat knagend gevoel?

Anders is het gesteld met het overlijdensbericht dat we in het begin van deze week kregen. Een man die we kennen liet ons weten dat zijn vrouw overleden was.

We kennen die vrouw van de keren dat ze met haar man mee kwam, we begroetten elkaar dan telkens maar we hebben nooit écht met haar gebabbeld.

En toch kwam het heftig binnen.

Vandaag is de uitvaartdienst. Normaal zouden we er, ondanks het risico omwille van een beperkt aantal plaatsen in de aula, naartoe zijn gegaan, maar het weer heeft daar anders over beslist.