Zoek
Toen we van Winterberg naar huis reden en een bepaalde op- en afrit passeerden was er een herinnering en ik googelde. Geschokt keek ik naar wat ik te zien kreeg. De herinnering werd ineens levensecht.
Het was jaren geleden, de kinderen waren nog klein en wij hadden Duitse vrienden, we zagen elkaar meermaals per maand, we gingen samen op vakantie met een hele groep en om één of andere reden is de vriendschap verwaterd.
En nu las ik dat de Duitse vriend was overleden, al anderhalf jaar.
En ik begreep niet waarom ik treurde om een vriend waar ik al decennia geen contact meer mee had gehad. Of was dat misschien de reden van dat knagend gevoel?
…Anders is het gesteld met het overlijdensbericht dat we in het begin van deze week kregen. Een man die we kennen liet ons weten dat zijn vrouw overleden was.
We kennen die vrouw van de keren dat ze met haar man mee kwam, we begroetten elkaar dan telkens maar we hebben nooit écht met haar gebabbeld.
En toch kwam het heftig binnen.
Vandaag is de uitvaartdienst. Normaal zouden we er, ondanks het risico omwille van een beperkt aantal plaatsen in de aula, naartoe zijn gegaan, maar het weer heeft daar anders over beslist.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met AI – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Peter Grey
Die vraag stel ik mezelf ook wel eens: waarom zo geraakt of verdrietig om de dood van mensen waar je nauwelijks mee praat, die je zelden ziet of al heel lang niet meer gezien hebt. Ik heb dat onder andere met een jeugdvriend die uit beeld is geraakt is, zoals dat kan gaan, en ook met een wat op de achtergrond geraakte vriendin. Ik denk regelmatig aan ze, ze ploppen soms zomaar het bewustzijn binnen en dan moet ik telkens iets wegslikken. Terwijl anderen, waar je veel meer omgang mee hebt (gehad), vrij geruisloos uit je systeem wegdeemsteren. Je denkt jezelf op een zeker moment wel een beetje te kennen, maar er zijn nog altijd raadsels.
ms
“Uit beeld is geraakt” vind ik mooi verwoord. Maar nu is het dus echt definitief. En ik dacht eigenlijk nooit aan hem, behalve bij die bepaalde op- en afrit.
Maar nu heeft het toch een poosje gezeurd.
Er zijn nog wel dingen die ik van mezelf niet snap. 🫤
Matroos Beek
Ze zitten vermoedelijk dieper in je hart dan je dacht. En de dood is ook niet niks.
ms
Die vriend heeft wel een paar dagen in mijn gedachten gezeten.
De vrouw is de vrouw van iemand die ook de boekenmarkten doet en hij heeft ons dat bericht.
Gisteren las Luc op een FB dat ook een andere vrouw, die wel samen met haar man de boekenmarkt doet, overleden is.
En ja, het doet me wat.
MyriamC
Misschien omdat je beseft dat ze stilaan aan onze generatie beginnen te knabbelen.
ms
Daar zijn ze al langer mee bezig. Van 2011 af zijn er al meer mensen (buren, collega en vrienden) overleden die van onze generatie waren.
Het is iets om rekening mee te houden.
meninggever
Onlangs kreeg ik via Tsjechische relaties het bericht dat een oude zakelijke tegenvoeter van mij was overleden. IK dacht altijd dat hij ouder was dan ik maar bleek drie jaar jonger. Dus in mijn ogen wel erg onverwacht en zeer onverdiend overleden. Ik had hem overigens dik 24 jaar niet meer in the flesh gesproken, maar wel via de sociale media contact gehouden. Het kwam stevig binnen. Een prima vent, netjes, stevig in de discussies maar ook met wederzijds respect….Blijft vreemd hoe dat toch werkt in de menselijke geest….emoties koppelen aan verdriet of vreugde om mensen die je niet elke dag meer om je heen hebt.
ms
Het is inderdaad heel vreemd dat je dat gevoel van iemand te missen niet eerder hebt dan wanneer ze overleden zijn.
Haba
Een overlijdensbericht is altijd droevig, ook als je de overledene al jaren niet hebt gezien of er ander contact mee hebt gehad.
ms
Het doet je wel telkens wat, maar het is echt niet altijd droevig. En dat zou eigenlijk een slechte zaak moeten en/of mogen zijn.
bertjens
Onverwachtse overlijdensadvertenties doen je soms schrikken. Meestal sta je er even bij stil, meer niet.
Maar wanneer het om oude vrienden gaat van wie je hield, al was de omgang verwaterd, doet het je wat, misschien meer dan je verwachtte.
ms
Meer dan ik verwachtte is het minste wat je kan zeggen. 🫤
Suskeblogt
Onlangs moest ik terugdenken aan een klasmaatje uit het zesde leerjaar. Even zijn naam googlen. Bleek dat hij dit jaar overleden is. De tijd begint aan onze generatie te knabbelen.
ms
Zeker weten. Pfff …
elsjeveth
Soms wordt je geconfronteerd met onze sterfelijkheid. En dat komt gek genoeg meer binnen bij het overlijden van de een dan de ander. Dat voelt inderdaad heel vreemd
ms
Soms begrijp je anderen beter dan jezelf blijkbaar. 🫤